تبیین میزان تاب آوری بازآفرینی شهری بر ارتقای کیفیت معماری مسکن در بافت فرسوده شهر سنندج با رویکرد آینده پژوهی

مسکن یکی از نیازهای اساسی و اولیه ی انسان می باشد. محله هایی که در گذشته اغلب در هسته مرکزی شهرها جای داشتند و زمانی از غنای فرهنگی برخوردار بودند، اکنون با معضلی به نام بافت فرسوده و ناکارآمد روبه رو هستند. از آنجا که مسکن و معماری آن متناسب با نیازهای انسان در طول زمان تغییر می نماید، لازم است با رویکردی آینده نگرانه به مسائل آن پرداخت . تنوع دیدگاه های موجود نسبت به نوع مداخله در بافت تاریخی و از جهتی اعمال قدرت نسبی هر کدام از آنها در صحنه های اجرایی باعث شده تا مساله بافت تاریخی به یکی از پیچیده ترین مسایل شهرسازی معاصر تبدیل شود. در جهان معاصر با پیشرفت سریع علم و تکنولوژی ، سیستم برنامه ریزی شهری نیز با دگرگونی هایی مواجه شده است و آثار آنها می تواند جهت پیشرفت شهر چالش برانگیز باشد. مشکلات کنونی معماری و شهرسازی شهر سنندج، ناشی از عدم شناخت دقیق آینده شهری و معماری مربوط به آن است . اگر وضعیت امروز شهر سنندج نتیجه آینده نگری زمان گذشته بوده پس اشکلات عدیدهای در شیوه برنامه ریزی و نحوه شناخت ما از آینده در گذشته برای شهرسازان و معماران آن زمان وجود داشته است .این موضوع نشان می دهد که آینده پژوهی در فرایند برنامه ریزی شهری و معماری شهر سنندج جایگاه ویژه ای دارد که ضرورت تدوین چشم اندازهای آینده معماری و شهرسازی را رقم می زند. فرآیند حاکم بر این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و نوع روش پژوهش ، توصیفی -تحلیلی است . نتایج یافته های تحقیق به نظام جدید برنامه ریزی نوین در شهرسازی و معماری با بهره گیری از روش های آینده پژوهی اشاره کرده است . متغیرهای تاثیرگذار در جامعه آینده از مراحل مهم در رویکرد نو به برنامه ریزی است که لازم است تمهیدات لازم و احتیاطی جهت برخورد با هرگونه آینده ممکن در جهان آینده اندیشیده شود.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، بافت فرسوده ، شهر سنندج ، سیاست ها و راهکارهای اجرایی ، معماری و شهرسازی .