توزیع فضایی و مکان یابی کاربری فضای سبز شهری در مناطق خمینی شهر

محیط زیست انسانی ،مفهوم جامعی است از مجموع تاثیرات عوامل بیرونی و روابط متقابل آنها که تعادل بیولوژیک را سبب می شود . بنابر این چگونگی روابط انسان ها با محیط ، نحوه ی برقراری ارتباط و تاثیر پذیری خصوصیات اکوسیستم ها در کیفیت احساسی و روانی انسانها تاثیر مهم و غیر قابل انکار دارد. شهر سیستم زنده پویایی است که فضای سبز جزئی از آن می باشد و به جهت نقش موثر آنها در کاهش تراکم شهری ،ایجاد مسیرهای هوایی ،تکمیل و بهبودی تاسیسات آموزشی ،فرهنگی ،مسکونی و ذخیره زمین برای گسترش آینده شهر با ارزش هستند . مبنا و پایه ی پژوهش پیش رو بر آن است تا به رتبه بندی مناطق چهار گانه خمینی شهر به لحاظ توسعه یافتگی و برخورداری از فضای سبز بپردازد و به شناسایی مشکلات و موانع موجود بر سر راه توسعه فضای سبز در شهر بپردازد و در نهایت با پیشنهاد لکه های فضای سبز بتواند گامی موثر در توسعه فضای سبز شهر بردارد . رتبه بندی مناطق با استفاده از مدل تاکسونومی صورت پذیرفت که در نهایت منطقه ۱ به عنوان منطقه ی کمتر توسعه یافته انتخاب شد. با توجه به هدف اصلی طرح که ارائه ی پیشنهاد برای منطقه عقب مانده بود، ابتدا با استفاده از تکنیک مقایسه ، میزان نیاز منطقه ۱ به فضای سبز برآورد شد که معادل ۷ متر مربع به ازای هر نفر و برای کل منطقه ۶۲۲۰۱۶ متر مربع می باشد. برای دستیابی به این مهم دو طرح برای منطقه پیشنهاد شد،طرح اول با رویکرد متمرکز و طرح دوم با رویکرد متوازن که در نهایت با استفاده از مدل AHP آلترناتیو برتر که همان رویکرد متوازن بود انتخاب گردید.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، کاربری ، خمینی شهر ، مکان یابی ، توسعه یافتگی