بررسی نقش معنویت و باور های اعتقادی در اکولوژی فرهنگی و معماری سنتی ایران، جهت ارائه الگوی معنوی برای توسعه پایدار معماری

امروزه باوجود تلاشها و اقدامات فراوانی که برای دستیابی به اهداف معماری پایدار صورت گرفته ، ناکارآمدی آن در وجوه مختلف معماری پایدار دیده می شود . تقویت نقش عنصر تنظیم کننده و هماهنگ کننده معنویت در ارتقاء اکولوژی فرهنگی و به تبع آن پر شدن خلاهای معماری پایدار، اجرایی شدن آن و دستیابی به الگویی برای سکونت پایدار را ممکن خواهد کرد که این الگو می تواند در برنامه ریزی ، مدیریت و اجرای پروژههای معماری توسط سازمانها و مراکز مرتبط مورداستفاده قرار گیرد. در این پژوهش از روش توصیفی از نوع همبستگی استفاده شده است . همچنین در جهت پاسخگویی به سوالهای پژوهش کار گردآوری دادهها به صورت میدانی و به وسیله پرسشنامه انجامشده است . جامعه آماری مناطق هشت گانه شهر کرمانشاه و پنج کشور غیر از ایران می باشد. از یافته های این پژوهش این است که پیوند دادن مشکلات معماری پایدار به باور های اعتقادی می تواند در حل سریعتر و بهتر آنها کمک کند زیرا باور های اعتقادی مردم هم در جلب مشارکت آنها در فعالیت های داوطلبانه در حل مشکلات موثر است هم کیفیت فضا های مورد استفاده را با در نظر گرفتن اکولوژی فرهنگی بالا می برد .

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، اکولوژی فرهنگی ، پایداری ، معنویت و باور های اعتقادی ، معماری پایدار