جمع آوری قرآن

طبق تاریخ جمع آوری قرآن، جای آیات قرآن را خود پیامبر مشخص نمودند، نه سلیقه اصحاب یعنی هر آیه ای که نازل می شدخود حضرت می فرمودند کجا قرار گیرد و قرآنی که فعلا در دست ما است، همان قرآنی است که در زمان عثمان جمع آوری شد،و به جهت این که یک گروه از قاریان و حافظان قرآن در این کار همکاری داشتند و از طرفی مورد تایید امامان ما هم قرار گرفتهاست، نمی توان گفت به سلیقه خود عثمان بوده تا توانسته باشد آیات را جا به جا کند. قرآن پس از نزول خود، خود را به همهشناساند. پیامبر اکرم(ص) با شیوه ای حکیمانه به تعلیم آن پرداخت و این کتاب پس از زمانی کوتاه در گستره جغرافیایی وسیعینشر یافت و زبان عربی را به صورتی عمیق تحت تاثیر خود قرار داد و خدمات بزرگی را به این زبان انجام داد. اما از زمان های۱پیشین میان قرآن و زبان عربی، تصور یک »این همانی« پدید آمد و گاه زبان عربی و ادبیات درازدامنی که پس از نزول قرآن و بنابر شرایط و در بستره آیین خاص پدید آمد و همه قواعد آن نیلزوما منطبق با سخن و منطق قرآن نبود، الزاما مقدمه فهم قرآن قلمداد شد. بر اساس این تصورات، برخی اسلام را دین اعراب و قبایل بدوی۵ جزیره العرب شمرده اند و گروهی نیز قائل به این شدهاند که برای ارتباط گرفتن با متن این دین یا باید عرب بود یا سالیان طولانیرا لزوما به فراگیری زبان عربی گذراند. مقاله با روش توصیفی و کتابخانه ای به بیان این موضوع میپردازد که قرآن در حصار مکان و زمان و زبان خاصی نمانده است و عربی الهی آن، عربی قومی ویژه و زبان مادری کسی نیست، بلکه این عربی، لسان مبین الهی در کسوت زبانی بشری است که بنا بر مصالحی، منطقه نزول آن در سرزمینی عربنشین درنظر گرفته شده است و چنین حالتی مزیت و محرومیتی را برای کسی رقم نمیزند.

کلیدواژه ها:

الهی ، قرآن ، دین اسلام ، پیامبر (ص)