بررسی قواعد حقوق بین الملل هوانوردی در جهت تضمین حق توسعه

تا سال ۱۹۲۹ مقررات یکسانی در سطح جهان در خصوص حمل و نقل هوایی وجود نداشت . کمیته بین المللیمتخصصان حقوق هوایی تلاش کرد با تدوین کنوانسیون ورشو، اصل مهمی را تحت عنوان مسوولیت متصدیحمل و نقل در مقابل خسارات وارده به مسافران، کالا و لوازم شخصی آنان و خسارات وارده در اثر تاخیر درحمل و نقل هوایی ایجاد نماید. برای مدتی این کنوانسیون تقریبا در تمام دنیا اجرا می گردید و مسافران میدانستند که به هر نقطه از دنیا مسافرت کنند، نوعی یکنواختی در قوانین مربوط به مسئولیت متصدیان حمل ونقل وجود دارد . بزودی با تغییر در وضعیت اقتصادی بازار جهانی و مهمتر از آن، با پیشرفت سریع صنعتهوانوردی، دولتها به این نتیجه رسیدند که اصول و مقررات موجود در کنوانسیون ورشو جوابگوی نیازهای روزنیست وتغییرات جدی باید صورت گیرد. کنوانسیون ورشو شش مرتبه اصلاح گردید و این اصلاحات هدفتدوین کنندگان کنوانسیون ورشو را که ایجاد مقررات یکسان در سطح جهان بود ناکام گذاشت. دولتهای مختلفبرای رفع کاستی ها تلاش نمودند و با تدوین موافقتنامه هایی اصول و مقررات جدیدی را در مورد مسوولیتمتصدیان حمل و نقل هوایی حاکم نمودند . ناهماهنگی در مقررات حمل و نقل هوایی در سطح جهانی، ایکائو رامجبور کرد در جهت یکسان کردن مقررات تلاش نماید. این تلاشها به تصوی کنوانسیون ۱۹۹۹ مونترال منجرگردید که حاصل هفتاد سال تجربه جامعه جهان در خصوص مقررات حقوق بین الملل خصوصی هوایی است.با توجه به اینکه این کنوانسیون مسوولیت مطلق متصدی حمل را پذیرفته، صدور بلیت الکترونیکی را قبولنموده، حق مسافر را در اقامه دعوی در محل سکونت دائمی خود به رسمیت شناخته و صدور بلیت جمعی راامکان پذیر ساخته است، لذا با وضعیت اقتصادی و پیشرفت فناوری روز مطابقت دارد.

کلیدواژه ها:

تحریم ، حقوق بین الملل ، آمریکا ، ایران ، هوانوردی