توسعه و بهسازی پایدار کلانشهر شیراز با تکیه بر پتانسیل های شهری و منطقه ای

توسعه اجتماعی از مفاهیمی است که با چگونگی و شیوه زندگی افراد یک جامعه پیوندی تنگاتنگ دارد و در ابعادعینی بیشتر ناظر بربالا بردن سطح زندگی عمومی از طریق ایجاد شرایط مطلوب و بهینه در زمینه های فقر زدایی، تغذیه،بهداشت، مسکن، اشتغال، آموزش و چگونگی گذران اوقات فراغت میباشد. برنامه ریزی شهری ساماندهی کالبدی فضایی شهر بوده که نمود عینی طرح های جامع می باشد. سیاست ها و مصالح حکومت مرکزی در توسعه پایدار شهریبواسطه برنامه ریزی های منطقه ای است. در واقع میتوان گفت برنامه ریزی شهری ساماندهی کالبدی فضایی شهر بودهکه نمود عینی طرح های جامع میباشد. با توجه به لزوم توسعه پایدار شهری و نقش برنامه ریزی منطقه ای در آن و باتوجه به اینکه مطالعاتی که در ایران و با توجه به ویژگی های خاص، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، مذهبی و تاریخی و ...،هنوز هم انگشت شمار است و توجه به این نکته که مطالعات مربوط به نقش برنامه ریزی منطقه ای در توسعه پایدار شهریبسیار اندک صورت گرفته است تلاش شده است که به شناخت و رتبهبندی عوامل توسعه پایدار شهری پرداخته شود وسپس به ارزیابی سیاست های کلی شهرسازی و استراتژی های اهداف توسعه منطقه ای پرداخته شود. نتایج این پژوهشنشان داد که پارامترهایی نظیر اقلیم، آب و هوا، ارتباطات، ساختار کاربردی، موقعیت، جمعیت، تولیدات و فعالیتها درتوسعه پایدار شهری موثر بوده و برنامه ریزی در سطح شهری در کوتاه، میان یا بلند این پارامترها را لجحاظ کرده و براعمال سیاست های رشد منطقه ای تاکید داشته باشد. همچنین نتایج این پژوهش نشان داد که برنامه ریزی منطقه ای ازلحاظ عامل جغرافیا و فضا وجه مشترک فراوانی با آمایش سرزمین دارد و این دو نوع بایستی به صورت مکمل و در کنارهم انجام شوند.

کلیدواژه ها:

توسعه و بهسازی پایدار کلانشهر شیراز ، پتانسیل های شهری و منطقه ای ، کلانشهر شیراز ، توسعه اجتماعی ، توسعه شهری