تجربه های عرفانی از دیدگاه روانشناسی و بازتاب آن در معماری

سلوک عرفانی یکی از شاخص ترین طریقه هایی است که در آن، فرد آگاهانه در مسیر خودشناسی گام می نهد؛ مسیری که غایت آن از همان آغاز مشخص و منازل و مراحل آن کاملا تبیین شده است. از طرفی بر اساس دیدگاه کلی، سلوک عرفانی با کهن الگو های روانشناسی قابل تطبیق و مقایسه اند. در میان زیر مجموعه های هنری نیز، معماری از جایگاه ویژه ای برخوردار است و همواره بین دو ساحت ظاهری و باطنی در حرکت بوده است. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی و با مطالعه زیربنایی بر روی کهن الگو های روانشناسی و تجربه های عرفانی، سعی در کشف بازتاب آنها در معماری دارد. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که برای فهم معنای باطنی در معماری و رسیدن به حقیقت، می توان از رویکردهای مختلفی همچون نگاه عرفانی بر پایه تحلیل های روانشناختی بهره جست.

کلیدواژه ها:

عرفان اسلامی ، روانشناسی تحلیلی ، فضای معماری.