تأثیر عامل فردی و عوامل آموزشی بر رشد مهارت های زبانی کودکان پیش دبستانی شهر مشهد

نقش عوامل فردی و آموزشی بر روی رد زبانی کودکان پیش دبستان موضوع مهمی است. ویکی از اساسی ترین عوامل در رشد زبان محسوب می شوند. کیفیت رشد زبان و وسعت آن در کودکان مختلف فرق می کند و شرایط مختلف و متنوعی در این تفاوتها دخالت دارد. همانگونه که کشف محیط اطراف از طریق رشد قابلیتهای حرکتی امکان پذیر می گردد، گسترش سریع زبان کودک و توانایی سخنگویی او امکان اکتشافات نمادین محیط را برای وی فراهم می سازد. کودک از همان آغاز تولد دانش ناخودآگاه خود را از آن چه که به کمک زبان می تواند انجام دهد گسترش می بخشد اما در نهایت آموزش زبان به عمیق کردن این دانش کمک می ک ند. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین عوامل فردی و آموزشی با رشد کودکان پیش دبستانی است. بدین منظور 219 کودک (98 دختر، 121 پسر) در دامنه سنی 5 تا 6 سال از 461 مراکز پیش دبستانی شهر مشهد به شیوه خ وشه ای چند مرحله ای از 12 مهد انتخاب و به وسیله آزمون رشد زبان (TOLD:P-3) مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین، پرسشنامه دموگرافیک تکمیل شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها که از روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و روش های آمار استنباطی (t مستقل و تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه یا Anova) استفاده شد نتایج آزمون t نشان داد که بین رشد کلامی کودکان دختر و پسر در کل مقیاس در سطح (t(217)=2/005,P<0/046 با هم تفاوت معناداری داشتند. نتایج تحلیل واریانس نیز نشان داد که بین متغیر، تحصیلات مربی با متغیر وابسته رشد کلامی تفوت معناداری وجود دارد. همچنین رشد زبانی با توجه به مدت حضور کودک در مهد کودک و تعداد شاگردان در کلاس متفاوت نبود.

کلیدواژه ها:

رشد کلامی ، عامل فردی ، عوامل آموزشی ، کودکان پیش دبستان