اثربخشی آموزش بر درمان هیجان مدار بر انعطاف پذیری و خودکنترلی زنان شهر اصفهان

هدف اصلی در این پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار بر انعطاف پذیری و خودکنترلی زنان شهر اصفهان بوده است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بوده است؛ جامعه موردنظر در این پژوهش کلیه زنان شهر اصفهان بوده است که تعداد ۳۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند؛ برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های خودکنترلی تانجی و پرسشنامه انعطاف پذیری اسدبیگی استفاده شد. همچنین رفتار درمان هیجان مدار در هشت جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا گردید؛ نتایج نشان داد که آموزش تحلیل رفتار درمان هیجان مدار بر انعطاف پذیری روانشناختی اثرگذار می باشد. براساس یافته های پژوهش، آموزش درمان هیجان مدار بر خودکنترلی اثرگذار می باشد .همچنین یافته های شاخص ضریب اثربخشی نشان می دهد که ۷۶ درصداز واریانس متغیر وابسته(خودکنترلی) توسط متغیر مستقل(درمان هیجان مدار)تبیین شده است؛نتای ج تحلیل کوواریانس چند متغیری برای مقایسه بین دو گروه آزمایش وکنترل در متغیرهای خود تقویتی،خود ارزیابی وخود نظارتی نشان داد که بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد(P<۰/۰۱ و F=۳۸/۵۲)، بدین ترتیب فرضیات پژوهش تایید می شود.

کلیدواژه ها:

درمان هیجان مدار ، انعطاف پذیری ، خودکنترلی ، زنان