نقش اکوتوریسم در توسعه پایدار روستایی (مورد پژوهی : شهرستان خور و بیابانک - اصفهان)

اکوتوریسم پدیده اینسبتا تازه در صنعت گردشگری است که تنها بخشی از کل این صنعت را تشکیل می دهد و بسیاری ازکشورهای جهان را بر آن داشته است که سرمایه گذاری های عمده ای را به این بخش ، به لحاظ درآمدزایی فراوان آن، اختصاص دهند. این شکل از گردشگری فعالیت های فراغتی انسان راعمدتا در طبیعت امکانپذیر می سازد و موجب افزایش و قدردانی عمیق تر آنان از طبیعت می شود که در نهایت حس حفاظت و حراست از محیط های طبیعی را در آنان برمی انگیزد و تقویت می کند. آنچه که در این نوع گردشگری اهمیت فراوان دارد موضوع پایداری است ، زیرا صنعت گردشگری بدون برنامه ریزی دقیق و توجه به قابلیت های بوم شناختی ، محلی ، فرهنگی و اجتماعی ، مشکلاتی را برای هر منطقه در پی خواهد داشت . از جمله مهم ترین جاذبه های طبیعی ، مناطق کویری و بیابانی هستند که حدود ۹۰ درصد از مساحت کشور را به خود اختصاص داده اند. وجود چنین وسعتی از نواحی خشک ، لزوم توجه به پتانسیل های مناطق مذکور را در زمینه صنعت اکوتورسیم و ژئوتوریسم ، به ویژه در مناطق کویری از جمله خور و بیابانک ضروری می سازد پژوهش حاضر که با هدف شناسایی و ارزیابی توانهای اکوتوریستی و ظرفیت تحمل کویر خور و بیابانک منطقه اصفهان صورت گرفته ، تحقیقی توصیفی تحلیلی است . خورو بیابانک به مرکزیت شهر خور با وسعتی افزون بر۱۲هزار کیلومتر مربع حدود ۱۰ درصد از کل مساحت استان اصفهان را در اختیار دارد. این خطه که در قلب کویر مرکزی ایران همیشه جاذبه هایی بالقوه و منحصر به فرد برای گردشگران و مسافران در ایام مختلف سال به ویژه تعطیلات نوروز دارد ؛ شب های پرستاره و آرام، نخل های سر به آسمان کشیده، اشکال لانه زنبوری یکدست ، رمل های ماسه ای دلفریب تخت عباسی و تخت عروس، چال سلکنون و نیزار مصر و فرحزاد، دریاچه نمک ، چشمه گرمه و آبگرم، از جمله پدیده های بکر و طبیعی خور و بیابانک است .

کلیدواژه ها:

گردشگر ، صنعت ، فراغت ، حراست ، محیط طبیعی