مقایسه اثر بازدارندگی مهار کننده سنتز کاروتنوئیدی متیل هپتنون در گونه های مخمری جنس گزانتوفیلومایسس و رودوترولا

کاروتنوئیدها یکی از متابولیت های ثانویه و از شایع ترین رنگدانه ها در طبیعت هستند که در یک مسیر بیوشیمیایی پیچیده سنتز می شوند. کاروتنوئید به عنوان آنتی اکسیدان طبیعی در حال حاضر در بسیاری از صنایع استفاده می شود. چندین آنزیم در این مسیر برای تشکیل کاروتنوئیدهای خاص ایفای نقش می کنند. مهار هر کدام از این آنزیم ها ممکن است محصول نهایی را تحت تاثیر قرار دهد و به سایر آنزیم های موجود اجازه ندهد روی سوبستراهای خود عمل نمایند که منجر به تجمع سایر کاروتنوئیدهای غیرمنتظره در نقاط مهارشده می شود. در حال حاضر چندین مهارکننده کاروتنوئید با مکانیسم عمل متفاوت از جمله متیل هپتنون در موجودات معرفی شده اند. در این مطالعه غلظت های مختلف متیل هپتنون در محیط کشت مخمرهای گزانتوفیلومایسس و رودوترولا ارزیابی گردید. در مرحله اول، اثر بازدارندگی این ترکیب بر سرعت رشد این مخمرها بررسی شد و حداکثر میزان غلظت متیل هپتنون ممانعت کننده از رشد مخمرها تعیین گردید . در مرحله بعد، کمترین غلظت متیل هپتنون مولد کلونی های بی رنگ بدست آمد و نتایج مورد مقایسه قرار گرفت . نتایج نشان داد که علی رغم الگوی مشابه مهار رشد غلظت متیل هپتنون در گونه های هر دو جنس مخمری ، حداقل غلظت متیل هپتنون منجر به ایجاد کلنی های بیرنگ ین آنها بیشتر با میزان غلظت کاروتنوئید سنتز شده مرتبط است . این یافته ها نشان داد که هر چه مقدار فیتوئن کاروتنوئید بی رنگ تولید شده بیشتر باشد، غلظت متیل هپتنون بیشتر برای کلنی ها برای تغییر رنگ به رنگ سفید مورد نیاز است .

کلیدواژه ها:

مسیر سنتز زیستی کاروتنوئید ، مهارکننده های سنتز زیستی کاروتنوئید ، کاروتنوئیدهای میکروبی ، مخمر ، متیل هپتنون