بررسی عومل رغبت کم آموزگاران برای استفاده از روش های نوین تدریس در مقاطع ابتدایی روستایی در شهرستان هوراند

در روند تعلیم و تربیت، روش های نوین تدریس به منزله ابزارهای کار آموزگاران تلقی می گردند که در آن مشارکت دانش‎آموز و معلم را می‎طلبد و به جای انتقال مطالب به دانش آموز، به افزایش توانایی یادگیرنده در فرآیند یادگیری عنایت دارد. با توجه به اهمیت موضوع در این تحقیق بررسی علل موثر در عدم استفاده یا رغبت کم آموزگاران به استفاده از روش‎های نوین تدریس خصوصا یادگیری فعال، در مقاطع ابتدایی روستایی مدارس روستایی اداره آموزش و پرورش شهرستان هوراند مورد بررسی قرار گرفت. در این پژوهش از روش توصیفی از نوع پیمایشی استفاده شد و جامعه آماری را کلیه کلاس های دوره ابتدایی روستاهای شهرستان هوراند در پایه های مختلف در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ همراه با آموزگاران کلاس ها و مدیران مدارس تشکیل دادند و ۳۰ درصد کلاس های تشکیل دهنده جامعه آماری، حجم نمونه آماری را تشکیل دادند که با روش های نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم تصادفی ساده انتخاب شدند. جهت بررسی مشکلات مربوط به یاددهنده و مشکلات مربوط به یادگیرنده از پرسشنامه محقق ساخته و جهت بررسی مشکلات مربوط به برنامه ریز و مشکلات مربوط به کلاس درس از روش مشاهده و تکمیل چک لیست مربوطه و از روش مصاحبه نیز جهت بررسی مشکلات به کارگیری روش های فعال تدریس استفاده شد. روایی پرسشنامه توسط چند نفر از اساتید و صاحب نظران و کارشناسان روش های فعال تدریس تایید شد و پایایی آن بر اساس آلفای کرونباخ ۰/۰۹۰ بدست آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه (آنووا)، تحلیل واریانس دو راهه (مانووا) و آزمون T تک نمونه‎ایی با بهره گیری از نرم افزار SPSS استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

روش های نوین تدریس ، مقاطع ابتدایی ، آموزگاران ، روستاها ، شهرستان هوراند