ابزار ترویج صرفه جویی در مصرف منابع بر مبنای تجارب جهانی در راستای توسعه پایدار

در این خلاصه مقاله جای آن نیست که به جزئیات اقدامات جهانی مختلف پرداخته شود . بلکه از فرصت استفاده کرده، ضمن اشاره ای کوتاه به عناو ین این تجارب پرارزش که به حرکتی جهانی تحت عنوان دستور کار ۲۱Agenda منتهی شده است و جهانیان را در هر گوشه ای از این تنها کره خاکی به جنب و جوش واداشته است بپردازیم . جنب و جوشی که برخی کشورها با تکیه بر استقرار نظام دولت سبز، برخی دیگر با استقرار نظام مدیریت زیست محیطی 14001 ISO و برخی دیگر با به حرکت در آوردن مردم به صورت CBOs و NGOs برای رسیدن به هدف واحد توسعه پایدار بسیج شده اند. این مفهوم توسعه پایدار و ترویج رقابتی آن در جامعه با ایجاد ابزار مناسب، موضوع اصلی این مقاله می باشد.اولین بار در جه ان راشل کارلسن در سال ۱۹۶۲ میلادی کتابی تحت عنوان بهار خاموش تالیف نمود که توانست افکار جهانیان را در زمینه محیط زیست به صورتی که امروز مطرح می باشد هدایت کند . مقاله مذکور منتهی گشت به اولین اجلاس جهانی بر حول محور محیط زیست در سال ۱۹۷۲ در شهر استکهلم و نتیجه آن با عنوان کنوانسیون لندن- استکهلم- اسلو مطرح گردید . در سال ۱۹۷۳ کنوانسیون واشنگتن در زمینه حیات وحش نیز در این راستا بود. در سال های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ چهار کنفرانس جهانی در زمینه دریا، کشتی و آلودگی آب های بین المللی تحت عناوین کنوانسیون مارپول MARPOL کنفرانس پاریس، کنفرانس مارپول و بالاخره کنفرانس هلسینکی تشکیل گردید . در سال ۱۹۷۹ دو کنفرانس، یکی کنفرانس بن در زمینه حیات وحش اروپا و اماکن طبیعی و کنفرانس سوئیس در زمینه هوای آلوده تشکیل شد . در سال ۱۹۸۰ کنوانسیون آنتارکتیس موضوع منابع قطب شمال را مطرح نم ود. در سال ۱۹۸۲ سازمان ملل با برگزاری کنفرانسی جهانی موضوع حقوق دریا را مورد تاکید قرار داد . چند پروتکل مهم از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۸ در زمینه های هوا و آلودگی آن برگزار گردید با نتایج : سال ۱۹۸۴ پروتکل ژنو، آلودگی هوای فرامرزی، سال ۱۹۸۸ پروتکل هلسینکی، آلودگی هوا و باران اسیدی ، سال ۱۹۸۵ پروتکل وین، حفاظت از لایه اوزون ، سال ۱۹۸۷ پروتکل بسیار مهم مونترال، در موردCFC سال ۱۹۸۸ پروتکل صوفیه، توافق در مورد باران اسیدی . پس از کنفرانس بازل در سال ۱۹۸۹ در زمینه کنترل مواد زائد و تکمیل پروتکل مونترال در سال ۱۹۹۰ طی توافق نامه لندن، مهمترین حرکت جهانی زیست محیطی در ریو دو ژانیرو با حضور بیش از ۱۲۰ مسئولین دولت های جهان در سال ۱۹۹۲ با عنوان اجلاس زمین تشکیل گردید و مهمترین نتیجه آن دستور کار Agenda-21 بود . اجلاس های مهم برلین ۱۹۹۵ ، ژنو ۱۹۹۶ ، کیوتو ۱۹۹۷ ، بوینس آیرس ۱۹۹۸ ، امان ۱۹۹۹ و همه ساله در تعقیب آن، در زمینه تغییرات آب و هوا یا Climate Change می باشد، که به طور مرتب برگزار می گردد. اما از همه مهم تر و به عنوان اجلاسی جهانی که رکورد شرکت کنندگان را تا کنون شکسته است، اجلاس ریو + ۱۰ می باشد که در سال ۲۰۰۲ تحت عنو ان اجلاس جهانی ژوهانسبورگ با حضور بیش از ۱۰۰ هزار شرکت کننده از سراسر جهان برگزار گردید و با تاکید بر مصوبات اجلاس زمین در ریو پس از گذشت ۱۰ سال، بر حرکت جهانی در راستای توسعه پایدار با کمک CBOs جان تازه ای بخشید.