اثربخشی معنا درمانی بر بهزیستی روانی و امید به زندگی مادران کودکان اتیستیک

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنا درمانی بر بهزیستی روانی و عملکرد خانواده مادران کودکان اتیستیک صورت گرفت. طرح پژوهش به صورت نیمه آزمایشی پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل و انتخاب تصادفی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک اتیستیک عضو انجمن اتیسم شهر رشت در سال ۱۴۰۰ بود. نمونه گیری با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه بوده که بدین منظور تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (هرگروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه امید به زندگی میلر و پاورز (۱۹۸۸) و مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف و همچنین مداخله مشاوره ای مبتنی بر رویکرد معنا درمانی برگرفته از اصول و فنون معنا درمانی فرانکل و طرح شولنبرگ و همکاران، (۲۰۱۰)، برای گروه آزمایشی برگزار شد که مشتمل بر ۱۰ جلسه، ۹۰ دقیقه ای (هفته ای ۱ جلسه) بود، استفاده گردید. باتوجه به نتایج بدست آمده از خروجی داده ها در تحلیل کو واریانس با استفاده از نرم افزار spss و عنایت به معناداری تفاوت میانگین ها و نیز معناداری F (F=۴/۶۳۵) و (Sig<۰/۰۵) ، با ۹۵ درصد اطمینان می توان نتیجه گرفت که معنادرمانی بر بهزیستی روانی و همچنین بهبود امید به زندگی مادران کودکان اتیستیک شهر رشت موثر می باشد.

کلیدواژه ها:

معنا درمانی ، امید به زندگی ، بهزیستی روانی ، اتیسم ، اتیستیک.