عوامل بازدارنده مدیریت محیط زیست روستایی ایران

روستاها به عنوان یکی از مکان های زیست، با توجه به نزدیک بودن به طبیعت، بیشترین تاثیر را بر محیط می گذارند و از آن تاثیر می پذیرند و تعامل بالایی با محیط دارند. از این رو مدیریت روستا از نظر مسائل زیست محیطی پیرامون ضروری تلقی می شود به همین دلیل پژوهش حاضر درصدد بررسی عوامل بازدارنده مدیریت محیط زیست روستایی در ایران است. تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی میباشد که با توجه به مولفه های مورد بررسی رویکرد حاکم بر آن تو صیفی-تحلیلی است. تکنیک بکار برده شده برای دستیابی به داده های مورد نیاز کتابخانه ای میباشد. بر اساس تحلیل محتوای منابع موجود و مفاهیم کلیدی از متن یادداشت ها عوامل بازدارنده مدیریت محیط زیست روستایی در قالب ۵ گروه اصلی شامل عوامل کالبدی - زیرساختی، طبیعی- اکولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی - فرهنگی و مدیریتی - سازمانی شناسایی شدند. در همین راستا طبق جمع بندی نهایی، نبود سیستم مناسب جمع آوری، بازیافت و باز استفاده از زباله ها، تغییرات اقلیمی مانند افزایش دما، خشکسالی و بحث ریزگردها و تبدیل اراضی جنگلی به اراضی کشاورزی، عدم تقویت و تنوع بخشی به اشتغال غیرکشاورزی، افزایششیرابه های محلی و صنعتی ناشی از افزایش جمعیت، عدم استفاده از الگوهای نوین آموزش زیست محیطی، اعتبارات و بودجه ناکافی سازمان های مربوطه و عدم وجود نگاه سیستمی و پرهیز از بخشی نگری برای انجام فعالیت های زیست محیطی مهمترین گویه های بازدارنده مدیریت محیط زیست روستایی به شمار می آمدند.

کلیدواژه ها:

روستا ، مدیریت ، محیط زیست ، برنامه ریزی روستایی