آسیب شناسی گفتمان تربیت دینی دانش آموزان دوره ی متوسطه دوم با رویکرد پدیدارشناسی به منظور ارائه الگوی مناسب

هدف این پژوهش، آسیب شناسی گفتمان تربیتدینی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم با رویکرد پدیدارشناسی از دیدگاه مدرسان دروس عمومی معارف و علوم تربیتی دانشگاه های استان قزوین است. در این پژوهش از روش تحقیق کیفی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را تمامی مدرسان دروس عمومی معارف اسلامی و علوم تربیتی دانشگاه های استان قزوین تشکیل داده اند و با روش نمونه گیری هدفمند، ۱۲ نفر از اساتید معارف و علوم تربیتی دانشگاه های شهر قزوین در سال ۱۳۹۹به عنوان نمونه انتخاب شده اند.برای جمع آوری اطلاعات در این مطالعه از روش کتابخانهای و همچنین مصاحبه بهره گرفته خواهد شد. همچنین برای گردآوری اطلاعات در این پژوهش از مصاحبه هایی به صورت »نیمه ساختاریافته« استفاده شد که شامل ترکیبی از عمق و انسجام است. روایی محتوایی سوالات مصاحبه مورد تایید چند نفر از افراد خبره در حوزه علوم دینی و تربیتی قرار گرفته سپس به مرحله اجرا درآمد. همچنین در فرایند مصاحبه از روش یادداشت برداری استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که به روز نبودن دانش دبیران معارف اسلامی و مربیان پرورشی، ناآشنایی برخی از معلمان و والدین دانش آموزان با خصوصیات دوره بلوغ، ناکافی بودن برنامه های پرورشی مدارس، تاثیر مخرب بیکاری فزاینده جوانان بر روحیه دینی دانش آموزان ، وجود فقر در برخی از خانواده ها، الگوبرداری نامناسب برخی از دانش آموزان از چهره های هنری و ورزشی و حتی دینی، ناکافی بودن امکانات تفریحی ورزشی برای دانش آموزان ، تاثیر منفی برنامه های ماهواره بر تربیت دینی دانش آموزان ، استفاده نامناسب از فضای مجازی، پایبند نبودن برخی از خانواده ها به آداب و رسوم دینی، نامناسب بودن اخلاق و رفتار دینی برخی از معلمان و اساتید دانشگاه ها، عدم توجه محتوای درسی معارف اسلامی به نیازهای اسلامی و رشدی دانش آموزان ، وجود اعتیاد در برخی از دانش آموزان ، نمره محوری و تاکید بر حفظ مفاهیم از مهمترین چالشها و موانع تربیت دینی در دوره متوسطه دوم است.

کلیدواژه ها:

گفتمان تربیت دینی ، آسیب شناسی ، پدیدار شناسی ، مدرسان دروس عمومی معارف و علوم تربیتی