سنجش و ارزیابی میزان تاب آوری مناطق شهری در برابر مخاطرات طبیعی با تاکید بر سیلاب های شهری (نمونه موردی : شهر نور)

سوانح طبیعی چالشی اساسی در دستیابی به توسعه پایدار جوامع انسانی است. شناخت شیوه های دستیابی به پایداری به وسیله الگوهای مختلف کاهش آسیب پذیری در برنامه ریزی و مدیریت سوانح وارد شده و جایگاه مناسبی در سیاست گذاری های ملی هی کرشور باز کرده است تا شرایط مطلوبی را برای کاهش کارآمد و موثتر خطرها در سطوح مختلف مدیریت سوانح ایجاد کند. شهر نور نیز با توجه به موقعیت جغرافیای شهر و قرار گرفتن در کنار دریای مازندران و گسلی که در نزدیکی شهر است در معرض خطر بلایای طبیعی می باشد. همچنین به دلیل ضعف ساخت و ساز شهری متناسب برای مقابله با خطرات طبیعی و عدم توجه سیستم شهری پویا و بازگشت پذیر در صورت مواجهه با بحران دچار مشکلات فراوانی می شود. در میان تمام مخاطرات طبیعی (زلزله، صاعق، سیل، فوران آتش فشان، طوفان، حمله ملخ ها و ...) مخاطره ای که مدنظر تحقیق است سیلاب است. پژوهش حاضر به لحاظ روش، بنیادی و به جهت ماهیت توصیفی- تحلیلی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات در پژوهش حاضر از اسناد کتابخانه ای و مطالعات نظری مرتبط با موضوع پژوهش اشتفاده شده است و در نهایت با استفاده از تحلیل اسنادی به تبیین موضوع پرداخته است. نتایج بدست آمده بیانگر این است که از دیدگاه مدیریت شهری و کارشناسان، سازمان دهی و هماهنگی به منظور شفاف سازی نقش و مسئولیت های هریک از افراد، به روز رسانی اطلاعات مربوط به مخاطرات (سیلاب) و آسیب پذیری ها، تهیه و تسهیم ارزیابی های خطر پذیری، ایجاد سیستم های هشدار سریع و قابلیت های مدیریت اضطراری، آگاهی مرکز برنامه بازسازی از نیازهای جمعیت گرفتار در بلایا و اطمینان از مشارکت آنها، محافظت از زیست بوم ها و عوامل طبیعی به منظور کاهش اثرات بلایا و سازگاری با تغییر اقلیم، تخصیص بودجه و ایجاد انگیزه برای خانه داران، خانواده های کم درآمد و بخش خصوص برای سرمایه گذاری در کاهش خطر پذیر، اعمال قوانین ساخت و ساز قانونی و برنامه ریزی زمین و شناسایی زمین های ایمن برای شهروندان کم درآمد و در نهایت سرمایه گذاری در زمینه ایجاد زیربناهای کاهش دهنده خطر پذیری نظیر سیستم زهکشی طوفان و نگهداری از آن ها از موارد تاب آوری شهری هستند.