نقش توسعه پایدار و مدیریت شهری بر توسعه شهری شهرداری تهران

تجارب جهانی موید وجود رابطه مثبت بین شهرنشینی و توسعه می باشند. از سوی دیگر، شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه از "تئوری تسلط تک شهری" تبعیت می کنند، به عبارت دیگر، مواهب توسعه بین مناطق مختلف به صورت نابرابر توزیع شده، به همین دلیل یکی از مشکلات اساسی توسعه در کشورهای در حال توسعه، عدم برابری یا حتی نزدیکی سطوح توسعه مناطق مختلف این کشورهاست. معمولا پایتخت و یکی دو شهر بزرگ اغلب امکانات آموزشی، فرهنگی به ویژه اقتصادی را به خود اختصاص می دهند، کارخانه های مادر مانند ذوب آهن، صنایع پتروشیمی، دانشگاههای معتبر، بازارهای بزرگ، بیمارستان های مجهز، همچنین سینماهای پیشرفته ، کتابخانه های مادر، سالنهای بزرگ تآتر، همه و همه در این چند قطب محدود مستقر می شوند و مابقی نواحی کشور به عنوان اقمار و پیرامونی ( شبیه وضعیتی که کشورهای در حال توسعه در ارتباط با جوامع پیشرفته و صنعتی دارند) فاقد چنین امکاناتی هستند. یکی از دلایل اصلی موجهای مهاجرت به سمت پایتخت در این کشورها همین توزیع نابرابر امکانات و منابع بین قطبهای برخوردار و محروم می باشد. به عبارت دیگر، عدم آمایش و تمرکز گرائی شدید، علت اصلی هجوم به مرکز و ظهور پدیده " شهرهای متورم" در جوامع کمتر توسعه یافته می باشد. شکاف و نابرابری نه تنها در سطح کشور و بین مناطق روستائی – شهری استانها ملحوظ است، بلکه، در داخل استانها نیز وجود دارد و حتی در مواردی این نابرابری در داخل استان بیشتر از نابرابری در سطح کشور است. البته این نابرابری ریشه در ساختار و شیوه سازماندهی جامعه دارد و نظام شهری نیز از این قاعده مستثنی نیست. شکل و بافت شهری نتیجه مستقیم شیوه هائی ست که جوامع مختلف طبق آن سازمان یافته اند. لذا تمامی افراد برای پوشاندن این شکاف باید تلاش نموده و سطح زندگی خود را در راستای توسعه ای مطلوب بالا ببرند.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، شهرداری تهران ، توسعه پایدار ، عملکرد