معرفی و تحلیل شاخص های نوسازی در بافت های فرسوده شهری

شاید امروزه مهمترین مساله ای که در حوزه مدیریت شهری به چشم می خورد نبود تعریفی مشترک از مفهوم بافت فرسوده و تقلیل شاخص های تشخیص فرسودگی بافت به مسائل کالبدی و درنتیجه ناکارآمد بودن تعاریف موجود باشد اما آنچه درحال حاضر به عنوان تعریف مشترک و مصوب بافت فرسوده مد نظر قرار می گیرد، معیارهای سه گانه ارائه شده از سوی شورای عالی شهرسازی و معماری ایران:ریزدانگی، ناپایداری ونفوذناپذیری است. مناطق فرسوده که روزگاری بخش مهمی از شهرها را تشکیل می دادند و هویت شهرها به حساب می آیند، اکنون به دلیل توان پایین و عدم وابستگی ساکنان، امکان حفظ حیات و بازسازی ساختمان ها وجود ندارد. این مقاله با روش تحقیق تحلیلی توصیفی می باشد . بافت فرسوده، به مفهوم فرسودگی کالبدی و اجتماعی، محصول تاثیر و تاثر متقابل فرایندهای اجتماعی و فضای جغرافیایی اس ت. بدین سبب موضوع بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری، همواره یکی از مسائل و چالش های شهرهای امروزی است، که اندیشمندان حوزه های مختلف و مدیران شهری را به حیطه تلاش در جهت بهسازی و نوسازی آن کشانده است. فرسودگی واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای با سابقه و تاریخی ایران، تحت تاثیر آن قرار گرفته اند. آنچه مسلم است، این گونه شهرها را رشد بافت شهری مختل کرده و آن را به پیرامون سوق می دهد بنابراین افزون بر نابودی بافت های درونی و با سابقه شهری، هزینه های هنگفتی را با ایجاد بافت های نوظهور برگردن شهر تحمیل می کند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، نوسازی ، فضاهای تخریب شده ، فرسودگی ، شاخص کالبدی ، نهادینه سازی