یادداشت دبیرکل مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی

یکی از تحولات مهم پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نهادینه سازی ارزش های انقلاب اسلامی در ساختارهایفرهنگی، آموزشی و پژوهشی کشور است. این مسئله که در قالب انقلاب فرهنگی و در راستای تمدن سازی اسلامیپیگیری شده، موجب تغییرات ظاهری و ماهوی در علوم مختلف، به ویژه علوم انسانی گردیده است. به دلیلجهت دهنده و فکرساز بودن علوم انسانی، و همچنین تعیین کننده بودن این علوم در مسیر و مقصد حرکت جامعه، وبه سبب اهمیت زیاد آن در ساخت تمدنی بومی، شایسته است در این حوزه و تقویت آن، اهتمام ویژه ای انجامپذیرد. بنابراین، به نظر می رسد آسیب شناسی مستمر علوم انسانی در ایران نیز در راستای تحقق تمدن نوین اسلامی،امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.ایران یکی از مهمترین مراکز تولید علم در دوره اوج تمدن اسلامی بود و اندیشمندان و نظریه پردازان بیشماری درحوزه های مختلف علوم، به ویژه علوم انسانی، در تولید فکر و اندیشه های نو نقش داشتند. علوم انسانی به عنوانزیربنای تمامی علوم تجربی و فنی مورد توجه قرار می گرفت و بر این اساس، اکثر اندیشمندان در علوم تجربی وفنی نیز ابتدا به اصول علوم انسانی می پرداختند و علوم انسانی به عنوان اصلی بنیادین در شناخت انسان و مقدمه ایبرای فهم نیازهای بشری تلقی می گردید و نیز به عنوان مهارتی نرم افزاری، در جهت تحقق علوم تجربی و فنی ونهایتا در راستای سعادت بشری به حساب می آمد. اما پس از افول تدریجی تمدن اسلامی و وابستگی علمی و صنعتیتمدن اسلامی به تمدن غربی، علوم انسانی در ایران در بسیاری از موارد اهمیت خاص خود را از دست داد وبه عنوان علوم راهبردی به آن نگریسته نمی شد. اگر کشوری بخواهد در جهان، قدرت اظهارنظر و نقش آفرینی داشتهباشد، باید به ابزارهای اقتصادی، فرهنگی و علمی مجهز باشد. بی شک علم و دانش مهمترین نقش را در تولیدقدرت و ثروت در نظام بین المللی دارد. بدون اقتدار علمی نمی توان در دنیا اثرگذار بود. اگر جامعه ای به فکرنقش آفرینی در معادلات جهانی باشد، باید به ابزارهای علمی مجهز گردد.