بررسی مقایسه ای تاثیر درمان های دارویی و روانشناختی (مشاوره ) بر توانایی تصمیم گیری و برنامه ریزی در افراد دارای اختلال مصرف مواد افیونی

از سال های دور از دارو درمانی برای بهبود افراد دارای اختلال مصرف مواد مخدر استفاده شده است. افرادی که از بند اعتیاد رهایی پیدا کرده اند معموال دچار کم کارکردی رفتاری-شناختی هستند. این مسئله نیازمند تحقیقاتی است که بررسی کند آیا صرفا دارودرمانی و درمان روانشناختی )مشاوره( می تواند کارکرد های اجرایی را بهبود بخشد؟. به این ترتیب پژوهش حاضر به بررسی کارکرد های اجرایی مهم از جمله توانایی تصمیم گیری و برنامه ریزی در افراد تحت درمان با دارو در مقایسه با افرادی که درمان روانشناختی را تجربه می کردند، پرداخت. این پژوهش شامل گروه های تحت درمان به وسیله مصرف بوپرنورفین تعداد ۱۹ =، متادون )تعداد ۱۲= و افراد تحت درمان بدون مصرف دارویی ) گروه روانشناختی؛ مشاوره، تعداد ۱۷= بودند. همه افراد قبل از شروع درمان سابقه مصرف مواد افیونی )هروئین و تریاک( را داشتند. داده های پژوهش به وسیله آزمون های قمار آیوا برای سنجش توانایی تصمیم گیری و برج لندن برای اندازه گیری توانایی برنامه ریزی جمع آوری شدند. داده ها به وسیله تحلیل واریانس چند متغیره مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل آماری هیچ تفاوت معنی داری میان گروه های آزمون در توانایی های مذکور را نشان نداد . یافته های پژوهش حاضر موید آن است که دارو درمانی نمی تواند در توانبخشی شناختی افراد دارای اختلال مصرف مواد مخدر موثر باشد و درمان روانشناختی )مشاوره( نیز پتانسیل تاثیرگذاری برابر با دارو را دارد. به این ترتیب، به نظر می رسد به روش های نوین درمانی برای بهبود افراد نیاز است.

کلیدواژه ها:

توانایی تصمیم گیری ، توانایی برنامه ریزی ، بوپرنورفین ، متادون ، روانشناختی (مشاوره) ، اختلال مصرف مواد افیونی