اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور بر کاهش تعارضات زناشویی زوجین متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور بر تعارضات زناشویی زوجین متقاضی طلاق شهرستانخرم آباد در سال ۱۳۹۲ انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با گروه کنترل و آزمایش بود بدین ترتیب که از بینزوجین متقاضی طلاق تعداد ۲۰ زوج (۴۰ نفر) به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل وآزمایش گمارش گردیدند. سپس طرحواره درمانی برای گروه آزمایش به مدت ۲۰ جلسه انجام شد و گروه کنترل ازهیچگونه درمانی برخوردار نشد. در پایان مرحله مداخله نیز هر دو گروه، مورد سنجش قرار گرفتند. در این پژوهش ازپرسشنامه های طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (EMSs) و پرسشنامه تعارضات زناشویی (براتی، ۱۳۷۵) استفاده گردیدو داده های به دست آمده به شیوه تحلیل کوواریانس مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته های بیانگر اثربخشی طرحواره درمانی برکاهش تعارضات زناشویی (f=۴۴/۹۶۴ و P=۰/۰۰۱ و Eta=۰/۶۲۵) و همچنین تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه(f=۸۰/۲۵۶ و P=۰/۰۰۱ و Eta=۰/۷۰۹) زوجین متقاضی طلاق می باشد. در نتیجه کاربرد زوج درمانی طرحواره محوردر فضای کار با مراجعین طلاق می تواند در تعدیل طرحواره های ناسازگار و همچنین افزایش آگاهی و درک متقابل مفید ودر نهایت در کاهش تعارضات اثربخش باشد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی طرحواره محور ، تعارضات زناشویی ، طلاق