معرفی چند روش درمانی مداخله ایی در کودکان با اختلالات طیف اوتیسم

اختلالات طیف اوتیسم 3 با آسیب گسترده زمینه های گوناگون رشد مانند اختلال در مهارت های تعامل اجتماعی، مهارت های ارتباطی، وجود رفتار، علایق و فعالیت های کلیشه ایی مشخصمی شود. شیوعASD پساز سال 1970 ، سه برابر شده استو این میزان هم اکنون تقریبا6/7 مورد در هر 1000 کودک است.اگر چه سبب شناسیASD و اختلالات رشدی زودهنگام هنوز قابل فهم نیستند، در تحقیق اخیر بیشتر به اهمیتمداخلات زود هنگام 4(مثلا درمان هایی که قبل سن 4سالگی شروع می شوند) تاکید شده است.پایه های زیستی عصبی این اختلالات چندان بدیهی نیستند و بیشتر به نشانه های رفتاری و نقایصی که در درون این نشانه ها وجود دارد،محدود شده است استفاده از درمان دارویی 5 درASD با کمبودهایی نیز مواجهه است.داروهای آرامبخشدر درمان نشانه های رفتاری اوتیسم مفید شناخته شده است. داروهای اختلال کمبود توجه و بیشفعالی و ضد صرع ها نیز نتایج امید بخشی را نشان داده اند. پایه های زیستی عصبی درمان های دارویی کمتر تعیین شده اند و نشانه های رفتاری بعدی خیلی ناهمگن اند و به دقت تعریفنشده اند. از دیگر روش های درمانی استفاده از درمان های روانی، آموزشی و رفتاری فشرده 6 است. شکل های درمانی که از ارزیابی های تجربی برخوردارند بیشتر بر پایه مدل های رفتاری هستند. این روش ها بیشتر در مورد اصولی است که رفتارهای اجتماعی را بهبود می بخشند، در تحلیل رفتاری به کار گرفته می شوند و منجر به بهبود رفتاری اوتیسم می شوند. این روش درمانی زمانی می تواند مفید واقع شود که شروع درمان از خردسالی باشد، شرایط و محرک ها کنترل شوند و والدین آموزشکافی ببینند