بررسی تطبیقی حق ملاقات بستگان با طفل در حقوق اساسی ایران و کنوانسیون حقوق کودک

نظر به چگونگی شکل گرفتن شخصیت طفل در بستر مهر و محبت ابوبین واقربا و محروم ماندن طفل از عواطف و احساسات، قانونگذار را بر ان واداشته است. که به تدوین حقوق کودک بپردازد و در این راستا حق ملاقات اقربا با ایشان را در حمایت خانواده مصوب 1353 و 1391 به رسمیت بشناسد که این مهم بذاته از چنان اهمیتی برخوردار است که به عنوان ضرورت در حقوق اساسی ایران و کنوانسیون حقوق کودک مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی مواد حقوقی مصرح به عنوان داده های پژوهش نشان از تعارض در اعطای حق ملاقات به بستگان ، حق حضانتی که والدین دارند است. و نیز مشخص نیست که حق ملاقات بستگان با طفل در طول حق ملاقات پدر و مادر قرار دارد ویا در عرض آنها و حق ملاقات به صورت اجمال و کلی بیان شده و مجبات ابهام را فراهم آورده است. هدف مقاله حاضر این است که: از منابع حقوقی و نظرات فقهی بهره گرفته تا پاسخ ابهامات را در حد توان به شیوه توصیفی - تحلیلی تبیین کند و با این وصف علاوه بر اینکه قانونگذار به ابهامات پیشین پاسخ نداده بلکه ابهامات هم ایجاد کرده است که خلاف قانون گذاری شایسته می باشد بنابراین جهت رفع حل مشکل و پاسخگویی به ابهامات و گاها سکوت قانون داخلی سعی در تشریح برخی ماده قانون که در فوق نیز به آن ها اشاره شد را دارد و در این راستا سعی بر آن داریم تا از حقوق اساسی ایران و کنوانسیون حقوق کودک بهره گرفته تا ابهامات را در حدی مرتفع نماییم.

کلیدواژه ها:

حقوق اساسی ، ملاقات ، کنوانسیون ، بستگان ، کودک