تمایز معاملات اشخاص دارای اختلال روانی از مجانین در پرتو آرای قضایی

اشخاص دارای اختلالات روانی اشخاصی هستند که در زمینه رفتار، تفکر و شناخت دچار مشکل بوده و همچون انسان های عادی رفتار نمی کنند. اشخاص مذکور لزوماً مجنون یا سفیه نبوده و لذا در بسیاری از مواقع در زمره محجورین محسوب نمی شوند. سالمندانی که مبتلی به آلزایمر هستند، بیماران روانی نظیر اشخاص افسرده و کسانی که عقب ماندگی ذهنی خفیف یا سبک دارند، مصادیقی از اشخاص مذکور هستند. اعمال حقوقی این اشخاص نیز به دلیل عدم حجر، صحیح و نافذ است و لذا در صورت نقض تعهدات، مسئولیت قراردادی دارند. بهترین راهکاری که برای حفظ حقوق این اشخاص، حمایت از آنان و پیشگیری از سوء استفاده های اطرافیان آنان در نظام حقوقی ایران موجودست، ضم امین توسط دادگاه است. لذا در این مقاله به روش توصیفی تحلیلی و از طریق مداقه در قوانین، دکترین و رویه قضایی مسائل مطروحه بررسی می گردد

کلیدواژه ها:

اختلال روانی ، قرارداد ، حجر ، آلزایمر ، بیماری روانی ، عقب ماندگی ذهنی