اثربخشی طرحواره درمانی بر امید به زندگی و شادکامی در دختران مبتلا به افسردگی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان بابل

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر امید به زندگی و شادکامی در دختران مبتلا بهافسردگی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان بابل انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی باطرحپیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری شامل کلیه دختران مبتلا به اختلال افسردگیمراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان بابل می باشد که در شش ماه دوم سال 1397 در این مراکز طبقتشخیص تیم روان شناس و روان پزشک، آنها دارای اختلال افسردگی می باشند و پرونده تشکیل داده بودند، کهبه روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند که با گمارش تصادفی، 15 نفردر گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمون درمان طرحواره درمانی را در 8 جلسه 90دقیقه ای دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت و ابزار اندازه گیری پرسشنام ههای؛ امید بهزندگی اشنایدر، و همکاران (1991)، شادکامی آکسفورد (OHI) مایکل آرگایل (1989)، افسردگی بک (BDI)بود که در پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیلکوواریانس و آمار توصیفی و استنباطی با نرم افزار SPSS21 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که طرح واره درمانی بر امید به زندگی و شادکامی در دختران مبتلا به افسردگی مراجعه کننده به مراکز مشاورهشهرستان بابل تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، امید به زندگی ، شادکامی ، دختران مبتلا به افسردگی