بررسی تطبیقی جایگاه تربیت کودک در حقوق ایران و علم روانشناسی با تأکید بر سبک های فرزندپروری

حقوق کودک در جامعه از حقوقی است که به جهت عدم توانایی آنان در در احقاق خود، از جایگاه ویژه و والایی برخورداراست. برخورداری از حق تربیت، از مباحث مهم حقوق کودک در اسناد حقوقی ایران و دیگر کشورها می باشد زیرا تربیت،فرآیند راهنمایی و هدایت کردن کودکان و نوجوانان است تا استعدادهای فطری خود را شكوفا سازند، رفتارهای مطلوبی رااز خود بروز دهند، در آموختن مهارت های زندگی موفق شوند و سرانجام از سلامت روانی، اجتماعی بهرمند شوند کهبتوانند شهروندی مفید و پویا باشند. از طرفی علم نوین روانشناسی دانشی است که به بررسی علمی رفتار و فرایندهایروانی آدمی میپردازد و تربیت از مباحث ارزشمندی است که روانشناسی از ابتدا شكل گیری خود به آن پرداخته است. برهمین اساس با توجه به جامعه پیچیده امروزی، تبین علمی و روشمند بدون آشنایی با اصول و مبانی روانشناسی امكان پذیرنیست. لذا پژوهش حاضر، با نگاه تطبیقی به واکاوی اسناد حقوقی و متون روانشناسی در زمینه تربیت و فرزند پروری می-پردازد. برای دسترسی به تحقیقات داخلی در نشریه های علمی پژوهشی روانشناسی، حقوق و علوم انسانی و در پایگاه های اطلاعاتیIrandoc ، Magiran ، SID و Noormags و همچنین برای دسترسی به تحقیقات انگلیسی در بانک های اطلاعاتی Science Direct ، google scholar و pub med به جستجو پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

کودک ، تربیت ، حقوق ، روانشناسی ، سبک های فرزندپروری