تحلیل حس تعلق به مکان در طراحی مجتمع اقامتی توریستی با رویکرد معماری پایدار

یکی از معانی مهم و مؤثر در ارتقاء کیفیت محیط های انسانی، حس تعلق به مکان می باشد. این حس، عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط بوده و نهایتا منجر به ایجاد محیط های با کیفیت خواهد گردید. گردشگری بخش عمده ی اقتصاد جهانی را تشکیل می دهد و مراکز اقامتی توریستی به عنوان مبدا و مقصد گردش های روزانه در شهر از اهمیت بسیاری برخوردار هستند. هدف اصلی توسعه پایدار، تامین نیازهای اساسی، بهبود و ارتقای سطح زندگی برای همه، حفظ و اداره بهتر اکوسیستم ها و آینده ای امن تر و سعادتمندتر ذکر شده است. روش تحقیق به صورت تحلیلی و توصیفی بوده است. امروزه آلودگی های صنعتی اثرات مخرب زیادی بر محیط زیست شهری و زندگی ساکنان آن وارد کرده است. به منظور تعدیل اثرات مخرب این آسیب های زیست محیطی موثرترین و در عین حال ساده ترین راه توسعه معماری پایدار می باشد. فضای پایدار شهری با کارکرد ها، فعالیت ها و خدمات متنوع خود که واجد ارزش اکولوژیکی، اجتماعی و روانی است، شالوده توسعه پایدار شهر می باشد. بهترین راهبرد های مجتمع های اقامتی توریستی ها با توجه به نیازهای گروه هدف، افزایش قابلیت دسترسی، افزایش سرمایه گذاری های مناسب اقتصادی و بهره گیری از تجهیزات و امکانات مناسب، ارتقاء شیوه های مدیریت فنی می باشد. مکان یابی صحیح این مراکز می تواند باعث آرامش خاطر گردشگران و رفع نیازهای آن ها در زمینه ی اقامت، رشد اقتصادی و افزایش درآمدهای گردشگری شود.

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، مکان ، مکان یابی ، مجتمع اقمتی توریستی ، توسعه ، معماری پایدار