بررسی رابطه خود تنظیمی و خودکارآمدی با کاهش احساس تنهایی در دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهر ورامین

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه خود تنظیمی و خود کارآمدی با کاهش احساس تنهایی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه بوده که جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه در سال تحصیلی 1397-1396 که تعداد آنها 1790 نفر در شهر ورامین بود.براساس فرمول کوکران نمونه آماری 274 نفر که به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه احساس تنهایی راسل و پیلوا و کورتونا 1980 ، پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد 1995 ، پرسشنامه خود کارآمدی شرر 1982 می باشد. پس از جمع آوری داده ها و بررسی نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغییره استفاده شد. نتایج نشان داد خود کارآمدی و خود تنظیمی با کاهش احساس تنهایی رابطه مستقیم دارد یعنی به هر میزانی که بر توانمندی دانش آموزان در نظام دهی به افکار رفتار و احساساتشان بیشتر باشد احساس تنهایی در آنها کاهش می یابد و هر چه قضاوت بر کفایت و توانایی آنها افزایش یابد نیز احساس تنهایی در آنها کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

خود تنظیمی ، خود کارآمدی ، کاهش احساس تنهایی