نقش دانش بومی در کشاورزی پایدار

در نیم قرن اخیر بکارگیری دانش رسمی و نوین فناوری های جدید در کلیه فعالیتهای کشاورزی، تولیدی و خدماتی موجب تحولات اساسی در فرایند تولید و خدمات در عرصه زندگی بهره برداران کشاورزی و روستایی شده است. در همین حال بکارگیری برخی از فناوری ها، نگرش ها و نظریه ها، معضلاتی را در عرصه های زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی ایجاد کرده و موجب دغدغه های فکری اندیشمندان و نظریه پردازان توسعه شده است. یکی از بخش هایی که سالیان سال از دانش بومی بهره برده است بخش کشاورزی بوده است که با ورود تکنولوژی های جدید روز به روز به فراموشی سپرده شده است. کشاورزی بومی بر همکاری کشاورز با طبیت استوار است. کشاورزی پایدار الهام گرفته از نظام های بومی بسیاری از کاستیهای کشاورزی مدرن را جبران خواهد کرد. نظام های کشاورزی بومی حاصل قرنها تکامل فرهنگی و زیستی است. این نظام ها مجموعه ای از تجارب کشاورزانی است که به جز نهاده ها، سرمایه و دانش محلی منابع دیگری در اختیار نداشته اند و در نتیجه به کشاورزی بوم شناختی پایداری دست یافته اند که تنها بر استفاده از منابع محدود محلی و انرژی انسانی و حیوانی موجود متکی است. در این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای سعی شده است که کاربرد دانش بومی در کشاورزی پایدار و برخی از نقش های حفاظتی این دانش در راستای کشاورزی پایدار در مراحل مختلف تولید و نیز منابع طبیعی را مورد بررسی قرار داد.

کلیدواژه ها:

کشاورزی پایدار ، دانش بومی ، حفاظت از منابع طبیعی