نقش شهرهای میانی استان خراسان رضوی در ایجاد تعادل فضایی

یکی از مهمترین معضلات کشورهای جهان سوم از جمله کشور ما تمرکز بالای جمعیت وامکانات در شهرهای بزرگ و به وجود امدن نظام نخست شهری و از بین رفتن نظام متعادل سلسله مراتبی شهری است که این پدیده در نتیجه عدم تعادل در پخش امکانات و تسهیلات مختلف در پهنه سرزمینی و همچنین عدم توجه به توانمندی های شهری های کوچک ومیانی می باشد براین اساس برای رفع این مشکلات راهبردهای مختلفی مورد توجه قرا رگرفته که یکی از انها بهادادن به شهرهای متوسط در ایجاد تعادلهای منطقه ای و استفاده از توان آنها در توسعه مناطق کمتر توسعه یافته است استان خراسان رضوی نیز به عنوان یکی از استانهای بزرگ با مرکزیت شهر مشهد دچار چنین عدم تعادل فضایی است که نتیجه آن فاصله گرفتن شهر مشهد از نظر جمعیتی بر دیگر شهرهای استان بوده است هدف ازاین پژوهش بررسی جایگاه شهرهای میانی استان خراسان رضوی در توسعه منطقه ای می باشد. بنابراین در این مقاله از روش شناسی توصیفی - تحلیلی و بهره گیری از منابع کتابخانه ای مرتبط با موضوع درجهت پاسخگویی به سوال کلیدی آیا شهرهای میانی می توانند الگوی مهاجرت مستقیم به شهر اول استان و میزان تمرکز و نسبت نخست شهری آن را کاهش دهند؟ استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

شهرهای میانی ، خراسان رضوی ، تمرکز زدایی ، توسعه منطقه ای