اثر بخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی (مطالعه موردی؛ دانش آموزان پسر دارای اختلال یادگیری مقطع چهارم و پنجم ابتدایی شهر شیراز)

هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش مهارت خود-تنظیمی بر سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی پسر با اختلال یادگیری در سال تحصیلی 94 بود.جامعه آماری شامل کلیه پسران دانش آموز مقطع چهارم و پنجم ابتدایی شهر شیراز که به مراکز اختلالات یادگیری شهر شیراز مراجعه می کردند، بود.این تحقیق از نوع نیمه آزمایشی یا نیمه تجربی بوده است. با توجه به حجم جامعه آماری و جدول مورگان تعداد 30 نفر از این دانش آموزان از طریق روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی از راه قرعه کشی به دو گروه آزمایش ( 15 نفر) و کنترل 15) نفر) تقسیم شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه سینها و سینگ بود که به صورت پیش آزمون و بعد از اجرای 10 جلسه ای آموزش مهارت خود-تنظیمی بر اساس مدل پنتریچ و دگروت مجدد به صورت پس آزمون از آزمودنی ها اخذ گردید. روش تجزیه و تحلیل آماری در بخش توصیفی از آماره های توصیفی شامل : میانگین ، فراوانی و انحراف معیار و در بخش استنباطی به منظور بررسی فرضیه ها از مدل آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که آموزش مهارتهای خود- تنظیمی بر سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانشآموزان ابتدایی با اختلال یادگیری ، تاثیرگذار است

کلیدواژه ها:

راهبردهای خودتنظیمی ، سازگاری اجتماعی ، پیشرفت تحصیلی