بررسی موانع باورمندی به وعده های خداوند در قرآن

یکی از مهم ترین و برجسته ترین عوامل هدایتی در نظام تربیتی قرآن، وعده های خداوند است. این وعده ها در قالب ترغیبی و تهدیدی، بهترین محرک و انگیزه برای رسیدن به سعادت و پرهیز از سوء عاقبت هستند. بهره بردن از وعده های الهی متوقف بر باور به آن ها است. باور یا ایمان، دارای دو بعد معرفتی و عملیاتی است، به این معنا که هر اندیشه ای که باور شود در پی آن عملی متناسب صورت می گیرد. باور به وعده های خدا نیز از این قائده مستثنی نیست، چرا که خداوند متعال وقوع این وعده ها را مشروط کرده است و عمل به این شروط، صدق باور را نشان می دهد. اما تحقق چنین باوری در قلب انسان راحت نخواهد بود در مقابل وعده های الهی، دشمنان درونی و بیرونی با سوء استفاده از حب فطری انسان به حیات دنیوی، ابزار سنجش دستگاه محاسباتی او را منحصر در ظواهر و مادیات کرده و قوای ادراکی وتحریکی را به اسارات می کشند، آنگاه وعده های به ظاهر حقیقی ولی باطل و پوچ خود را به باور او می رسانند. بنابراین مواقعی هستند که هم از جهت علمی مانند جهل و بدگمانی به خدا و هم از جهت عملی مانند غرور مالی وعلمی یا ضعف روحیه جهادی، انسان را از باور به وعده های خداوند باز می دارند. پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی تعریف دقیقی از واژه های وعده و باور ارائه می دهد و به تبیین موانع باورمندی به وعده های خداوند در قرآن می پردازد.

کلیدواژه ها:

قرآن ، موانع ، باور ، وعده