جایگاه روابط عمومی در سازمان ها ونهادهای کشور
روابط عمومی همگام با تسلسل منطقی رشد سازمان های اجتماعی و اقتصادی در غرب به وجود آمد و متناسب با نیاز آن جوامع همراه با سودمندی در عمل رشد کرد. بعد از کثرت و حجم انبوه اطلاعات در ساختار پیچیده جوامع روابط عمومی هم تخصصی شد در کشورهای پیشرفته هرچه میزان آگاهی از آن بیشتر باشد افق دید دربرگیرندگی و تغییر موضع سازمان نیز افزایش می یابد. در ایران روابط عمومی به قول موسس این رشته روابط عمومی و غیره است و اکثر کسانی که دست اندر کار هستند مشکلاتی را چون بی توجهی مشخص نبودن جایگاه، بی اهمیت بودن و عدم توجه به بستر بومی جامعه را بر می شمردند.
روابط عمومی امروز در ایران نیاز به تحرک تازه ای دارد که صورت حقیقی و کارکردهای واقعی آن را در جامعه بشناساند. اما نه در قالب همیشگی بلکه در ظرفی که مظوف آن بتواند از عهده حداقل نیاز جامعه امروز برآید. به نسبتی که در جامعه ما نظم و پیچیدگی جدید توسعه اعم از سازمانی اداری- اقتصادی- صنعتی- سیاسی- اجتماعی و فرهنگی بیشتر می شود و نیاز به روابط عمومی به عنوان مقوله علمی هم بیشتر نمود می یابد.
این در حالی است که روابط عمومی ها به دلیل جایگاه استراتژیک زیربنایی خود می توانند سازمان های زیربط را در همگامی با پیشرفتها و تحولات جهانی یاری دهند.
در یک نگاه کلی در ساختار سازمانی متوجه می شویم که عموما جایگاه سازمانی روابط عمومی ها به گونه ای است که زیر نظر عالی ترین مقام سازمان فعالیت می کنند.
از مدیر روابط عمومی تحت عنوان مدیر ارشد سازمان یاد می شود.