تشویق و تنبیه و نقش تربیتی آن از منظر نهج البلاغه

تشویق و تنبیه یکی از اصول مهم تعلیم و تربیت است نیز انسان و موجودی تعلیم پذیر لذا تشویق و تنبیه در مورد او صدق می کند و باعث هدایت او خواهد شد . خداوند متعال نیز توسط انبیاء و آموزه های قرآنی مردم را بشارت و انذار داده. در نهج البالغه نیز تشویق و تنبیه بعنوان روش و سیره امام علی(ع)همواره مورد توجه بوده است . امام علی(ع) کالم و سیره در نمونه هایی از تشویق و تنبیه مشاهده می شود که نمایانگر ضرورت اصل تربیتی تشویق و تنبیه در جامعه است. با تامل در کتاب نهج البلاغه آشکار می گردد، سه خطبه شماره 107-176-241 و چهار نامه شماره 1-50-53-71 و دو حکمت شماره 177 و 248 پیرامون ا صل تربیتی تشویق و تنبیه بیان شده ا ست که برای اجرایی نمودن آن باید به ا صل تقدم تشویق بر تنبیه ، پر هیز از افراط و تفریط، دا شتن قاطعیت و عدم تبعیض، مشخص بودن علت تنبیه تشویق یا تنبیه و تناسب آن با رفتار شخص و نداشتن اغراض شخصی توجه نمود. هدف از این پژوهش بررسی مساله تشویق و تنبیه و اثرات تربیتی آن در سیره امام علی (ع) بعنوان نمونه انسان کامل و الگوپذیری از ایشان بوده.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، امام علی ( ع) ، تربیت دینی ، اصل تشویق ، تنبیه سازنده