بررسی فراوانی اختلال خودبیمارانگاری در پرسنل اتاق های عمل بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی گیلان

مقدمه: خودبیمارانگاری یکی از انواع اختلالات شبه جسمی میباشدکه علیرغم وجود سلامت بدنی، فرد حداقل به مدت 6 ماه به وجود یک بیماری جدی درخود معتقد است و غالبا با اضطراب و افسردگی توام است.هدف: با توجه به اینکه بسیاری از پرسنل اتاق عمل تحت تنش قرار دارند و با توجه به تاثیر مستقیم عملکرد این گروه در سلامت جامعه، پژوهش حاضر با هدف تعیین فراوانی اختلال خودبیمارانگاری در پرسنل اتاق عملهای بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام شده است.روش: این پژوهش به روش سرشماری برروی 101 نفر از پرسنل اتاق عملهای بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی انجام شده است. پرسنل اتاق عمل به پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد خودبیمارانگاری ایوانز پاسخ دادند و داده ها با استفاده از نسخه 18نرم افزارspss تحلیل گردید.یافته ها: در این پژوهش میزان شیوع خودبیمارانگاری % 18/19بهدستآمد. 42نفر((% 46/7 سالم و 32 نفر((% 35/6 تا حدودی این اختلال را داشتند. از16پرسنل مبتلا به این اختلال 14, مورد اختلال خودبیمارانگاری خفیف و 2 مورد اختلال خودبیمارانگاری متوسط داشتند. رابطهی معنیداری میان اختلال خودبیمارانگاری با جنس,مدرک تحصیلی و وضعیت تاهل مشاهده نشد . درحالیکه رابطهی سن و خودبیمارانگاری معنادار بودp= 0/013نتیجه گیری: در این مطالعه، شیوع بالایی از این اختلال نسبت به پژوهشهای جهانی مشاهده شد. براساس نتایج این پژوهش، با افزایش سن، شیوع اختلال خودبیمارانگاری افزایش می یابد .علت این ارتباط معنادارآماری میتواند ناشی از افزایش اضطراب و افسردگی باشدکه نیازمند مطالعات گسترده تری جهت روشن شدن این موضوع میباشد.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، افسردگی ، خودبیمارانگاری ، پرسنل ، اتاق عمل