نگرش شاهنامه به نقش اجتماعی و هویت فاخر زن ایرانی

شاهنامه آینه روشن و تمام نمایی از اصول، آداب، اندیشه ها و تفکرات و به قولی جامع جمیع خصایص مدنی و اخلاقی و فرهنگی ایران باستان است. این اثر بی نظیر با پرداختن منطقی به داستان ها و حکایات، به شخصیت ها و بازیگران آن روح تازه ای می بخشد. لذا باید گفت که زن در شاهنامه آمیخته ای از خودورزی، عفاف و زیبارویی است. این سه خصلت بانوان شاهنامه را از تمامی بانوان حماسه ها ممتاز می گرداند و فردوسی، در جای جای اثر خویش این ویژگی ها را ستوده است. زنان شاهنامه، به جزء آنها که زنان در سایه محسوب می شوند و تاثیر چندانی در روند داستان ندارند بقیه تاثیرگذار در سیاست و اجتماع و سایر شیونات زندگی اند و حتی به مرتبه پادشاهی هم می رسند. این اثر که منعکس کننده واقعیات و تقابل فرهنگ های جوامع و سرزمین های مختلف آن زمان است، می تواند نقش بسیار حایز اهمیتی در باورها و پیشینه فرهنگی نسل کنونی ایفا نماید. شاهنامه با بیان محسنات زنان در ادبیات خویش، سعی نموده است تا استوارترین باور و تصویر، از سیمای زنان ایرانی را منترش نماید. بنا به اهمیتی که زن و نقش آن در اجتماع و ادبیات ایران دارد و بر اساس پژوهش هایی که درباره نقش اجتماعی صورت گرفته است، می توان اذعان نمود که زن در شاهنامه از حیث اجتماعی، موقعیت و هویتی فاخر داشته و از شخصیت زن بعنوان یک اسوه وارسته اجتماعی یاد می شود.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، زن ، شعر ، هویت اجتماعی ، جایگاه زن