حذف نیترات از آب های زیرزمینی به صورت درجا با استفاده از منابع کربنی مایع

نیترات در طبیعت به واسطه فعالیت های میکروبی میتواند به نیتروژن یا دیگر شکل ها تغییر یابد و حذف شود. روش های مختلفی برای حذف نیترات از آبها وجود دارند که رایج ترین آنها، استفاده از بسترهای نیترات زدایی است. در این پژوهش با طراحی بسترهای نیترات زدایی حاوی مخلوطی از خاک و چهار منبع کربنی مایع، شامل گلوکز، استات، اتانول و متانول عملکرد آنها برای حذف نیترات آب زیرزمینی بررسی شد. به همین منظور، از یک ستون پلکسی گلاس به عنوان ستون ماریوت (منبع آب) و یک ستون پلکسی گلاس دیگر به عنوان محیط متخلخل پرشده با خاک با بافت لوم رسی به طول 50 و قطر 10 سانتیمتر استفاده شد. نمک نیترات پتاسیم برای ساختن غلظت 100 میلیگرم بر لیتر نیترات استفاده شد. این پژوهش در دو نسبت C/N و1/5 و 3/5 انجام شد و اندازه گیری غلظت نیترات خروجی تا حجم منفذی 10 ادامه داشت. نتایج نشان داد با گذشت زمان، میزان غلظت نیترات خروجی کاهش می یابد؛ به طوری که با گذشت 250 ساعت از شروع آزمایش مقدار غلظت خروجی به مقدار ثابتی رسید. راندمان حذف در گلوکز 97/83 ، استات 97 ، اتانول 98/66 و متانول 99 درصد به دست آمد؛ بنابراین، متانول بیشترین کارایی را در حذف نیترات داشته و توانسته است نیترات به غلظت 100 میلیگرم در لیتر را به 1/2 میلی گرم بر لیتر برساند. متانول با تعداد 131000 باکتری، بیشترین میزان رشد باکتری را در نسبت C/N ، 3/5 داشت. در واقع، با افزایش غلظت ماده کربنی، میزان رشد باکتری ها افزایش و میزان غلظت نیترات کاهش یافت. در نتایج حاصل از آزمون همبستگی، تفاوت میانگین های دو جامعه از سطح اطمینان 5 درصد کوچک تر است که اختلاف معنی داری بین غلظت منابع کربنی وجود داشت.

کلیدواژه ها:

آلودگی ، باکتری ، حذف بیولوژیکی ، راندمان ، نرخ حذف