تبیین چهارچوب نظری زیبایی شناسی منظر راه در مناطق خشک و نیمه خشک با بهره گیری از راهبردهای سازگاری با کم آبی

فضاهای سبز حاشیه جادهها و بزرگراه ها علاوه بر نقش مهمی که بر درک زیبایی شناسی از محیط ایفامی کنند، تاثیر بسزایی در سلامت روحی و جسمی انسانها و بهبود وضعیت اکوسیستم ها دارند. با این حالاکثر محققان قبلی بر تاثیر این فضاها با ترجیح زیبایی شناسی توجه داشته اند. دراین مقاله با بررسی سیستم-های سطوح آبگیر باران جهت یافتن راهی برای بهره گیری حداکثری از نزولات آسمانی و رواناب ها و بازنگریگیاهان بومی مناطق خشک و نیمه خشک کشور ایران، به ارائه ی چهارچوبی کلی در مبحث زیبایی شناسیمنظر راه در این مناطق می پردازیم. نتایج نشان می دهند که در میان گونه های بومی ایران، تعداد بسیارمتنوعی از گونه های مقاوم به خشکی وجود دارند که با صرف هزینه ای اندک در احداث اولیه آنها منطبق برچهارچوب زیبایی شناسی منظر جاده می توان سالیان سال بدون اتلاف هزینه های هنگفت و نیاز بالاینگهداری، از زیبایی آنها لذت برد و همزمان با کسب رضایت کاربران راه، باعث یکپارچگی زیست محیطی وبهبود وضعیت اکوسیستم های بومی منطقه شد.

کلیدواژه ها:

منظر جاده ، زیبایی شناسی ، سیستم سطوح آبگیر باران ، گیاهان مقاوم به خشکی