گیاهان بومی و منظر پردازی اقلیم های خشک شهری

امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در شکلهای گوناگون آن دیگر قابل تصور نیست. کمبود منابع آب مهمترین عامل محدود کننده توسعه فضاهای سبز شهری است در ایرا ن و به رغم تمامی تلاشهایی که تحت عنوان منظر پایدار، بویژه در زمینه مناطق گرم و خشک صورت پذیرفته است؛ همچنان شاهد برخی مسایل و کاستی های در منظر پردازی هستیم. در این زمینه وجود برخی مسایل و مشکلات مختلف در رابطه با جنبه های کیفی ساخت فضاهای سبز و ویژگی های بومی معماری منظر شهرهای اقلیم گرم و خشک ایران نیازمند توجه بسیار است اغلب گیاهان بکار رفته در طراحی منظر همچون گونه های گیاهی غیر بومی ، بدون توجیه علمی و عملی، بسیار زودتر از نمونه های بومی از بین می روند و مقاومت در برابر شرایط آب و هوایی مناطق گرم و خشک را ندارند. منظرپردازی خشک راهبردی برای ایجاد فضای سبز برای مناطقی که در مواجه ه با شرایط افزایش رخداد خشکسالی و همچنین برای اقلیم های گرم و خشک مانند ایران میباشد. گیاهان بومی به عنوان یک فرم معماری موثر نقش مهمی در فضاسازی منظر دارند زیرا گیاهان بومی بخشی از تاریخ طبیعی یک منطقه هستند که در طی هزاران سال در کنار سایر عناصر طبیعی در یک فضا رشد کرده و با شرایط آب و هوایی آن منطقه سازگار شده اند.

کلیدواژه ها:

منظر خشک شهری ، گیاهان بومی ، فضای سبز