بررسی ساماندهی سکونتگاه های حاشیه ای وتاثیرآن درتوسعه سکونتگاه های شهری (نمونه موردی کوی سیاحی اهواز)

حاشیه نشینی ،اسکان غیر قانونی ، اسکان غیر رسمی و سکونتگاه های خودرو واژه هایی هستند که امروزه بطور فزاینده ای در ادبیات برنامه ریزی شهری ، شهرسازی ، جامع شناسی شهری و دست اندرکاران مسائل شهری بکار می رود. اسکان غیر رسمی یکی از پیامد های زندگی مدرن و شهرنشینی گسترده می باشد که از مهمترین معضلات کلان شهرها بشمار می آید. که علاوه بر اثر گذاری منفی در توسعه کالبدی شهرها و برهم ریختن سیمای کالبدی آنها ، پیامدهای اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی نیز به همراه داشته است. کلان شهر اهواز با داشتن جاذبه های قوی اقتصادی ، همواره یکی از شهرهای مهاجرپذیر کش ور به شمار آمده است. رشد سریع شهر در ابعاد مختلف اقتصادی در قبل و بعد از انقلاب ، باعث مهاجر پذیری بیشتر این شهر شده و تعداد زیادی از مردم و مهاجرین ، به تدریج در مناطقی در حاشیه شهر و یا در محدوده قانونی شهر ( در مناطق صعب العبور) استقرار یافته و سکونتگاه های غیر رسمی را بوجود آورده اند . با توجه به اهمیت موضوع و اثر گذاری این سکونتگاه ها در برنامه های توسعه و عمران شهری ، تحقیق حاضر به دنبال یافتن علل پیدایش و گسترش این سکونتگاه ها و تاثیر آنها بر توسعه سکونتگاه های شهری در کلان شهر اهواز و ارائه راهکارهای مناسب جهت توانمند سازی و ساماندهی این مناطق می باشد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، سکونتگاه های شهری ، مهاجرت ، ساماندهی