بررسی بینامتنیت نشانه های ایرانی با تمرکز بر آثار مرتضی ممیز

زمان های گذشته تاکنون تاثیرپذیری از یک یا چند اثر در حوزهی هنر، موضوعی بوده که ذهن هنرمندان و مخاطبان این عرصه را به خود مشغول کرده که آیا این امر می تواند صحیح باشد چگونه نقد بینامتنی روش جدیدی برای تحلیل وبررسی آثار هنری از این جهت و پاسخگویی به این قبیل سوالات است. که برای این پژوهش ابتدا از بین نشانه های طراحی شده در بازهی زمانی 1337 تا 1384 توسط مرتضی ممیز به عنوان پدر گرافیک ایران، نمونه هایی را که خود هنرمند اشاره کرده یا از طریق مشاهده و مقایسه قابل تشخیص است که تحت تاثیر آثار هنری ماقبل از خود قرار گرفته اند را انتخاب و با نمونه های کشف شده طی جداول و نمودارهایی به روش توصیفی تحلیلی، مقایسه و از نظر زمینهی هنری و نوع بینامتن تجزیه و تحلیل شده اند. در آخر علیرغم ویژگی های منحصر به فرد نشانه ها که حاکی از ذوق هنری و خلاقیت هنرمند است، تشابهاتی بین آنها و آثار هنری گذشته بخصوص دوره های هنری اسلامی(قرن 9 و 10 )، ایران باستان(شوش) شرق(ژاپن) که بیشتر در زمینه های طراحی نشانه، تذهیب، معماری و سفالگری و از نوع بینامتن ضمنی و آشکار بودهاست، یافت شد. دلیل این تاثیرپذیری را می توان معرفی وانتقال هویت ملی هنرمند دانست.

کلیدواژه ها:

بینامتنیت ، نشانه ، نشانه های ایرانی ، مرتضی ممیز ، متن