تخصیص بهینه منابع آب چاه نیمه سیستان با تاکید بر سناریوی تثبیت ریزگردها: کاربرد الگوریتم ژنتیک*

یکی از مسائل مهم بهینه­سازی در مدیریت منابع آب، مساله بهره­برداری بهینه از مخازن سدها است. در خصوص مسائل بهینه­سازی روش های مختلفی به کار گرفته شده که با توجه به عدم توانایی روش های بهینه­سازی معمول، در حل مسائل پیچیده بهینه­سازی، به کارگیری الگوریتم های فرا ابتکاری بیش از پیش مورد توجه قرارگرفته است. لذا در این تحقیق برای بهینه سازی مخازن آب چاه نیمه سیستان از الگوریتم فرا ابتکاری ژنتیک استفاده شده است. هدف اصلی پژوهش حاضر تخصیص بهینه آب مخازن چاه نیمه به ذینفعان منطقه سیستان با استفاده از الگوریتم ژنتیک تحت سناریوهای مدیریتی با تاکید بر سناریوی تثبیت ریزگردها می باشد. نتایج الگوریتم ژنتیک نشان داد که در سال اول مقدار رهاسازی بهینه 3531/20 میلیون متر مکعب و میزان تقاضا 3121/98 میلیون متر مکعب می باشد که به مقدار 959/77 میلیون متر مکعب عدم تامین نیاز وجود دارد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که الگوریتم ژنتیک همانند تحقیقات گذشته توانسته است به جواب بهینه مناسبی دست پیدا کند. همچنین بر اساس نتایج بدست آمده در سناریوی تثبیت ریزگردها ، پس از مدتی در صورت اجرای سناریوی مذکور، دیگر رهاسازی برای بخش کشاورزی (سال 1409 شمسی)  امکان پذیر نمی باشد.

کلیدواژه ها:

الگوریتم های فرا ابتکاری ، بهینه سازی ، مخازن ، سناریوی مدیریتی ، ژنتیک ، رهاسازی