بررسی فضای مثبت و منفی در پوسترهای تایپوگرافی ایران دهه هشتاد

یک پوستر زمانی قادر به برقراری ارتباط مناسب و موثر با مخاطب است که طراح آن، از اهمیت رابطه میان فضای مثبت و منفی آگاهی کافی داشته و بداند که چگونه و از چه طریقی توجه بیننده را به اثر معطوف دارد. از دیر باز رابطه فضای مثبت و منفی یکی از مهمترین دغدغه های هنرمندان و محققان بوده است. در این رابطه، نتایج حاصله از تحقیقات انجام گرفته توسط برخی از روانشناسان کمک قابل توجه ای به طراحان در مسیر خلق اثر هنری، نموده است. قوانین ادراک بصری که رابطه میان چشم و ذهن را به صورت علمی بیان می کنند، یکی از این دست آوردها می باشد. در این میان، نظریه گشتالت به عنوان یک نظریه ادراکی، از مهمترین نظریاتی است که قوانینآن به کر6ات مورد استفاده قرار گرفته اند. استفاده بصری از فضای منفی می تواند یکی از روش های ایجاد جذابیت در پوستر باشد. گاه فضای منفی رمزگانی را در خود نهفته دارد که باعث درگیری ذهن بیننده شده و او را وارد تعاملی سازنده با اثر می نماید. معمولا حاصل این تعامل، نتیجه ای خوشایند در جهت برقراری ارتباط عمیق بین مخاطب و فرستنده پیام تصویری است. بیننده پس از حل معما در ذهن یک لبخند حاکی از رضایت می زند. در این زمان است که می توان گفت طراح، وظیفه اش که همان اطلاع رسانی موثر به مخاطب می باشد را به درستی انجام داده است. بر اساس مطالعه و تحقیق راجع به میزان تاثیرگذاری فضای منفی در ادراک بصری و نیز پیام رسانی به مخاطب، این نتیجه حاصل گشت که این عنصر حیاتی می تواند تا چه اندازه در دنیای گرافیک، خود را در جهت موفقیت یک پوستر عرضه دارد. سوال ما در این مقاله این است چه تغییراتی در معماری با حروف پوسترهای ده ه ی 80 برای رسیدن به فرم مناسب ایجاد شده و چگونه با استفاده از فضاهای محصور درطراحی پوسترهای ده ه 80 ایجاد فرم شده است و فرضیه ما در این تحقیق تغییرات معماری حروف در ده ه ی 80 جهت رسیدن به فرم متناسب با موضوع بوده است و احتمالا در ده ه ی 80 استفاده از فضاهای محصور برای ایجاد ریتم مد نظر بوده است.

کلیدواژه ها:

تایپوگرافی ، پوستر ، فضای مثبت ، فضای منفی