اثر روشهای مختلف پیوند، سن پایه و زخم زنی زیر محل پیوند بر درصد گیرایی نهایی و برخی صفات رشدی گردوی ایرانی (Juglans regia L.)

این آزمایش به منظور مقایسه روشهای مختلف پیوند و اثر زخمزنی زیر محل پیوند روی پایه های دوساله و سه ساله گردوی ایرانی تحت شرایط مزرعه اجرا شد . این پژوهش در قالب یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار و در هر تکرار 7 نمونه انجام شد. فاکتور اول روش پیوند شامل سه سطح(پیوند تی، پیوند تیوارونه و پیوند وصله ای)، فاکتور دوم سن پایه گردو شامل دو سطح(پایه دوساله و پایه سه ساله) و فاکتور سوم اثر زخم زنی زیر محل پیوند شامل دو سطح(اثر زخم زنی و عدم زخم زنی) بود. در این آزمایش صفات درصد گیرایی نهایی، طول پیوندک، تعداد برگ و قطر پیوندک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که روش پیوند تاثیر معنیداری بر گیرایی نهایی در پیوند گردو داشت. پیوند وصله ای با 69/05 درصد بیشترین گیرایی و پیوند تی با 33/93 کمترین درصد گیرایی را نشان داد. همچنین نتایج حاکی از آن است اثر هر یک از فاکتورهای روش پیوند، سن پایه و زخمزنی زیر محل پیوند بر طول شاخه حاصل از رشد پیوندک تاثیر معنیداری داشته در حالیکه تنها فاکتور روش پیوند بر قطر پیوندک تاثیر معنیدار داشت. بنابراین میتوان انتخاب یک روش مناسب جهت یک پیوند موفق را به سایر فاکتورها برتری بخشید و از بین این سه روش پیوند وصلهای را پیشنهاد نمود.

کلیدواژه ها:

گردو ایرانی ، پیوند ، پیوند وصله ای ، زخم زنی ، پایه.