مسیولیت دارندگان حضانت در نظام حقوقی ایران

کودکان به عنوان عضوی از خانواده به واسطه ی محدودیت هایی از نظر طبیعی و اجتماعی، نیاز به حمایتویژه والدین جامعه و قانون گذار دارند. یکی از نهادهایی که به منظور حمایت از کودکان پیش بینی شدهحضانت است. نگاهداری و تربیت فرزند پس از طلاق در نظام حقوقی ایران حضانت خوانده می شود و تازمانی که طفل به سن بلوغ و رشد نرسیده است به پدر و مادر خود تعلق دارد. اقتدار و اختیار والدین بهسرپرستی وتربیت فرزند از یک سو حق تادیب و تنبیه کودک را در حدود متعارف به همراه دارد و ازسوی دیگر مسیولیت مدنی اعمال صغیر و مجنون را متوجه پدر و مادر به عنوان سرپرست طفل می کند.بی تردید این اختیار مطلق نیست بلکه درصورت اقتضای مصلحت کودک محدود و یا به کلی از آن ها سلبمی شود. گرچه همه تکالیف اخلاقی پدر و مادر و فرزندان را در برابر یکدیگر نمی توان در قلمرو احکامفقهی و حقوقی نهاد، اما لازم است تا جای امکان مقررات و ضمانت اجرا های مدنی و کیفری مناسب بهمنظور حمایت از امنیت، سلامت تربیت و کودک پیش بینی گردد. در حقوق بعضی از کشورها برخلافایران مقررات مربوط به حضانت کودک به صورت منسجم با ضمانت اجرای دقیق و مناسب پیش بینی شدهاست و درصورت اجرای ولایت ابوینی تنها توسط یکی از والدین دیگری نظارت بر آن را حق دارد.همچنین درصورت وجود مشکلات عاطفی و اجتماعی در خانواده امکان همراهی مددکاران تربیتی، درمحیط خانواده یا خارج آن، برای کمک به والدین در اجرای بهتر ولایت ابوینی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

حضانت ، مسیولیت ، دعوی ، جبران خسارت ، ضمانت اجرا