بررسی نقش میزان اشتغال و بیکاری در سطح بندی سکونتگاه های روستایی خراسان شمالی

یکی از عمدهترین هدفهای توسعه پایدار در بیشتر کشورها و از جمله کشور ما، کاهش بیکاری و توسعه فعالیتهای شغلی جهت پایداری سکونتگاه ها و نواحی روستایی میباشد. در این مقاله دو هدف اصلی دنبال میگردد؛ نخست بررسی تحولات اشتغال و بیکاری در سطوح مختلف سکونتگاه های روستایی و دوم شناخت تغییرات تعداد و جمعیت آن سکونتگاه ها طی 15 سال گذشته(.(1390-1375 این مقاله از نوع توصیفی- تحلیلی است که جنبه مبنایی و کاربردی دارد. روش اسنادی و تکنیک مورد استفاده کتابخانهای میباشد. در این مقاله با استفاده از نتایج سرشماری های عمومی نفوس و مسکن و شناسنامه آبادیها، پس از سطح بندی جمعیت سکونتگاه های روستایی با لحاظ نمودن وضعیت اشتغال و بیکاری و نرخ فعالیت در 8 طبقه سکونتگاهی. عمدهترین یافته ها عبارت از این است که نرخ بیکاری در 4 طبقه روستاها(روستاهای متوسط به بالا) افزایش زیادی داشته و در 4 طبقه دیگر(روستاهای کوچک) کاهش کمی داشته است. بیشترین افزایش نرخ بیکاری در طبقه 1000-2499 نفر که از 4,19 درصد به 8,44 درصد رسیده است و کماکان روستاهای کوچک نرخ بیکاری ثابتی دارند. همچنین تعداد روستاهای کوچک کاهش آشکاری داشته، یعنی از 320 روستا در سال 1375 به 167 روستا در سال 1390 کاهش یافته است. این مطالعه نشان میدهد که روستاهای بزرگ در حال افزایش نرخ بیکاری و روستاهای کوچک به سمت ناپایداری و خالی شدن از جمعیت میروند. بنابراین برای پایداری روستاها پیشنهادات زیر مطرح میگردد؛ تامین نیازهای اساسی و خدمات زیربنایی در نواحی روستایی منطقه، یکپارچه سازی اراضی از طریق تشکیل تعاونی های تولید، ارائه تسهیلات بانکی به منظور افزایش کارآفرینی روستایی.

کلیدواژه ها:

اشتغال ، بیکاری ، سطح بندی روستاها ، سرشماری ، خراسان شمالی.