مطالعه مروری بررسی آلودگی های واکنش زنجیرهای پلی مراز (PCR) و کنترل آن

واکنش زنجیرههای پلیمراز (PCR) روشی برای تکثیر اختصاصی قطعات DNA است که این تکنیک در سال 1984 معرفی و به طور سریع در اکثر آزمایشگاه های جهان جهت اهداف مختلف به کار گرفته شد. امروزه روش PCR جایگاه بسیار مهمی را در جنبه های مختلف میکروبشناسی تشخیصی ، بیولوژی مولکولی ، مهندسی ژنتیک، تشخیص سرطان و بیماریهای ژنتیک و غیره پیدا کرده است . PCR روشی بسیار حساس، سریع و ارزشمند است .کوچکترین آلودگی DNA می تواند به عنوان DNA هدف برای واکنش PCR عمل کنند. هدف از این مطالعه بررسی آلودگی های PCR و کنترل آن می باشد. در این مقاله مروری اهمیت آلودگی های PCR ، روش ها و منابع مختلف آلودگی های PCR و راه های کنترل آن با تکیه بر منابع مختلف مورد مطالعه و بحث قرار گرفته است . مهمترین مشکل PCR آلودگی نمونه های مورد بررسی است . به دلیل حساسیت فوق العاده و قدرت تکثیر زیاد PCR هر قطعه DNA خارجی که وارد محیط PCR شود؛ مورد تکثیر قرار گرفته و نتایج عجیب و دور از واقعیتی بوجود خواهد آورد. در تنظیم یک آزمایش اغلب به آلودگی ها توجه نمی شود در حالی که نتایج مثبت کاذب به وسیله این آلودگی ها افزایش می یابد. آلودگی ممکن است در set-up Ampilification، ،دست کاری محصولات، نگهداری DNA اتفاق افتد. مهمترین منابع آلودگی PCR شامل باقیمانده ی قطعات DNA حاصل از تکثیر DNA های قبلی ،DNA آئروسل ،آلودگی وسایل و واکنشگرها، آلودگی ژنوم خارجی و پلاسمید، پوست و موی اپراتور،Carry-over contamination و سطوح آلوده است . راه های جلوگیری از این آلودگی باعث افزایش دادن حساسیت آزمایش شده و نتایج مثبت کاذب را کاهش می دهد. مهمترین روش های کنترل و جلوگیری از آلودگی نیز شامل رعایت دقیق نکات لازم برای انجام آزمایش ،استفاده از وسایل تمیز و اختصاصی برای هر بخش ، استفاده از UV، جلوگیری از آلودگی واکنشگرها،کنترل آلودگی محیط آزمایشگاه و سطوح و غیره است . بنابراین برای انجام یک PCR با حساسیت بسیار بالا، لازم است که به آلودگی PCR و کنترل آن توجه شود.

کلیدواژه ها:

واکنش زنجیره های پلیمراز (PCR) ، آلودگی ، کنترل آلودگی ، DNA