پیوند جویی و جاذبه بین فردی: راهی برای خروج از بحران روابط بین فردی در ایران

پیوند جویی و جاذبه بین فردی یکی از دغدغه های اصلی روانشاسان اجتماعی است که از دهه 1960 و 1970 مورد توجه آنان قرار گرفته است. پیوند جویی و جاذبه بین فردی به درجه احساسات مثبت و منفی و پیوند بین افراد به کار می رود، مقاله حاضر با درک این مسئله که پیوندجویی و رابطه بین فردی در ایران دچار اختلال است و شاهد این ادعا افزایش طلاق، افزایش نزاع و درگیری در جامعه و کاهش ازدواج و به انزوا رفتن افراد است، درصدد بوده است، با استفاده از شیوه توصیفی و کتابخانه ای به بررسی نظرات متفکران در زمینه پیوندجویی پرداخته و مهم ترین راه های پیوندجویی را شناسایی کند. در نهایت آنچه حاصل آمد حاکی از این است، که پیوندجویی و جاذبه بین فردی تحت تاثیر عوامل مختلف فردی و اجتماعی – ساختاری است که از جمله آنان می توان به همجواری، شباهت در نگرش، جذابیت جسمانی، مکمل بودن نیازها، نیاز به پیوند جویی اشاره کرد. در پایان این مقاله در خصوص روابط عاشقانه و نظریه مثلث عشق استرنبرگ نیز سخن رفته است که وی تعهد، صمیمت و هوس را سه عنصر اصلی روابط عاشقانه می داند، و فقدان هر یک عشق را بیمارگونه می کند. در آخر این نکته را باید اضافه کرد که خلاء تحقیقات تجربی در این زمینه در ایران به شدت احساس می شود

کلیدواژه ها:

جاذبه بین فردی ، پیوند جویی ، همجواری ، جذابیت جسمانی ، مثلث عشق.