بررسی و تحلیل نقشمایه ها و معماری آرامگاه های پادشاهان هخامنشی

سلسله هخامنشی حدود 237 سال و از 559 تا 332 قبل از میلاد حکومت کردند. محدوده جغرافیایی آنها از شمال به کنار دریای سیاه (مقدونیه) و از غرب به ساتراپی لیبی و از شرق به هند و از جنوب به خلیج فارس منتهی می شود. طبق گفته هرودت هخامنشیان از طایفه پاسارگادیان بوده اند که در پارس اقامت داشته اند و سر سلسله آنها هخامنش بوده است. و این پژوهش تلاش دارد به هنر هخامنشیان با تاکید بر نقشمایه ها و معماری آرامگاه های پادشاهان هخامنشی بپردازد. چرا که آنچه از هنر هخامنشیان باقیمانده است بیشتر به پادشاهان و درباریان اختصاص دارد و به عبارتی هنر هخامنشی بیشتر درباری است . ساخت مقبره های پادشاهان در واقع یکی از ویژگی های بارز دوران هخامنشی است. ساختار مقبره سازی در دوران هخامنشی ویژگی ها و الگوهای خاص خود را دارا می باشد. ساختار مقبره های مذکور به نحوی است که از دیدگاه هنر و معماری نگاه صاحب نظران در این موضوع را به خود جلب کرده است. در نحوه ساخت مقبره ها در مجموعه باستانی پاسارگاد، تخت جمشید و نقش رستم تفاوت هایی مشاهده می شود. برای مثال مقبره کوروش به شکل پلکانی از پایین و سقفی مخروطی در قسمت فوقانی ساخته شده است. مقبره خشایار و اردشیر به شکل گور دخمه ای بنا شده است. بدون شک تفاوت های مذکور ریشه در شرایط جغرافیایی، اجتماعی، میزان ضعف یا اقتدار حاکمیت، عقاید و آیین های مرسوم آن دوران بوده است. و با توجه به شواهد باقیمانده می توان اذعان داشت که ترکیبی از هنر ملت های مختلف است. روش تحقیق پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی می باشد. نوع تحقیق کاربردی است و ابزار گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی می باشد. محقق با توجه به مشاهدات خود در آثار همچون تخت جمشید، پاسارگاد، نقش رستم بازدید شده به تحلیل موضوع می پردازد

کلیدواژه ها:

هخامنشی ، آرامگاه ، معماری ، نقشمایه ، پادشاهان هخامنشی